Wednesday, 1 June 2016

សុភាសិត​ប្រដៅ​ជន​ប្រុស​ស្រី
ព្រះ​ឃោសធម្ម ម៉ឹង - សែស


របៀបតែងកាព្យពាក្យ៨


សូមមេត្តាអានសង្កេតកាព្យដ៏ល្អនេះ


សុភាសិត​ប្រដៅ​ជន​ប្រុស​ស្រី
ព្រះ​ឃោសធម្ម ម៉ឹង - សែស
រៀបរៀង
ចៅអធិការ​វត្ត​មហា​មន្រ្តី ភ្នំពេញ

                       
                      ពាក្យ​ប្រដៅ​ប្រុស
                       បទ​ពាក្យ​៨

                        នេះ​នឹង​ថ្លា​ថ្លែង​ចែង​ជា​ពាក្យ​កាព្យ                ឲ្យ​អ្នក​ប្រុស​បាន​ជ្រាប​សព្វ​សេចក្ដី
                        ត​ជាប់​មក​ពី​ពាក្យ​ប្រដៅ​ស្រី                        ប្រុស​ផង​គួរ​គប្បី​ទុក​ជា​ច្បាប់ ។
                        ជាតិមនុស្ស​កើត​មក​បាន​ជា​ប្រុស                 កុំ​ឲ្យ​មាន​ខូច​ខុស​ទាស់​ដល់​ស្លាប់
                        មិន​សេព​គប់​ឲ្យ​ត្រូវ​រក​ចំណាប់                    ឲ្យទៅ​ជា​អាប់​មួយ​ជីវិត ។
                        គួរ​សេព​គប់​ស្និទ្ធ​ស្នាល​រក​អ្នក​ថា                  អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា​គប់​សុចរិត
                        ដែល​មាន​គតិ​ល្អ​ជា​បណ្ឌិត                          ប្រព្រឹត្ត​ត្រឹម​ត្រូវ​ផ្លូវ​ទាំង​ប្រាំបី ។
                        កាល​ដែល​ខ្លួន​នៅ​តូច​ខំ​ប្រឹង​រៀន                  អក្សរ​ជា​របៀន​ដំបូង​ថ្មី
                        ទាំង​លេខ​នព្វន្ត​គណគិត​គូរ​អ្វី                      ឲ្យ​ចេះ​ចាំ​មាន​ថ្មី​ដៃ​ប្រាកដ ។
                        ឲ្យ​ចេះ​គិត​ធម៌​គតិ​លោក                             បាន​ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ព្រោក​ត្រូវ​បែប​បទ
                        ប្រដៅ​ខ្លួន​ឲ្យ​ល្អ​ត្រូវ​ខ្នាត់​គត់                         ទើប​គួរ​បង្ហាត់​ពត់​អ្នក​ដទៃ ។
                        កាល​ដែល​ខ្លួន​នៅ​តូច​រក្សា​ខ្លួន                     ឲ្យ​សុខ​ល្អ​មាំ​មួយ​ដោយ​ប្រពៃ
                        កុំ​ឲ្យ​មាន​ទាស់​ទែង​ឈ្លោះ​ប្រកែក                 ប្រកាន់​ពាក្យ​ជជែក​ឥត​មារយាទ
                        ឲ្យ​ចេះ​ដឹង​គួរ​សម​នឹង​ពួក​ញាតិ                   នឹង​អ្នក​ដទៃ​ឃ្លាត​មោះ​ហ្មង ។
                        ឲ្យ​ចេះ​កោត​ក្រែង​ខ្លាច​ចាស់​ព្រឹទ្ធា                 មាន​វ័យ​ហួស​ជរា​អ្នក​រៀម​ច្បង
                        នឹង​អ្នក​មាន​ជាតិ​ខ្ពស់​ខ្ពង់​ត្រកាល                 ជា​ក្សត្រី​មហាសាល​ថ្កើង​ថ្លា​ថ្លៃ
                        កុំ​ប្រមាថ​មើល​ងាយ​ដូច​សត្វ​ព្រៃ                  ក្រែង​កើត​ទោស​ចង្រៃ​បាប​គ្រោះ ។
                        ចូរ​រៀន​និយាយ​ពាក្យ​សុភាសិត                    ឲ្យ​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត​ផ្អែម​ពីរោះ
                        កុំ​រៀន​ហាត់​និយាយ​កាព្យ​ត្រគោះ                 ចេញ​ពី​ដី​បោក​បោះ​ឥត​គួរ​សម ។
                        ផ្គត់​ផ្គុង់​ឥរិយាបថ​ទាំង​បួន                          ដេក​ឲ្យ​ល្អ​សម​សួន​តាម​ច្បាប់​ក្រម
                        ដើរ​ឈរ​នឹង​អង្គុយ​ក៏​រមទម                         អប់រំ​ទាំង​ឫក​ពារ​ឲ្យ​សម​ល្អ ។
                        រៀន​ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យ​មាន​សណ្ដាប់​ធ្នាប់                  កិរិយា​គួរ​គាប់​តាម​មាន​ក្រ
                        កុំ​ធ្វើ​ឲ្យ​ហួស​ហេតុ​ខ្មៅ​ជា​ស                         កុំ​យក​ជាតិ​សំណ​ធ្វើ​ជា​ប្រាក់ ។
                        ខ្លួន​ក្រកុំ​ធ្វើ​ឫក​ដូច​សេដ្ឋី                             ឬ​ដូច​មន្រ្តី​អ្នក​មាន​ស័ក្តិ
                        កុំ​អួន​សរសើរ​ខ្លួន​នាំ​ខាត​ល័ក្ខណ៍                 សិរី​សួស្ដី​ធ្លាក់​ខ្លួន​ថយ​ថោក ។
                        បើ​គេ​មិន​សួរ​ទេ​កុំ​ឆ្លើយ​ឆ្លង                          និយាយ​ហួស​បំណង​ច្រើន​គរ​គោត
                        បើ​គែ​មិន​ហៅ​ទេ​កុំ​ទៅ​ឈ្លោក                       នាំ​ខ្លួន​ឲ្យ​ជ្រាក​ជ្រោក​ហិន​លក្ខណា ។
                        បើ​មាន​សម្បត្តិ​ទ្រព្យ​ធន​ធាន​ច្រើន                កុំ​ឆ្មើង​ឆ្មៃ​ព្រហើន​កាចឫស្យា
                        ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ទោរ​ទន់​ករុណា                         ដល់​ជន​ផង​នានា​ទី​លក្រ ។
                        កុំ​មើល​ងាយ​មើល​ថោក​អ្នក​ក្រខ្សត់               ធ្វើ​ឲ្យ​ត្រូវ​បែប​បទ​អ្នក​ចិត្ត​ល្អ
                        គួរ​សង្រ្គោះ​ដាក់​ទាន​បាយ​សម្ល                     តាម​ចាស់​ទុំ​តៗ​ពី​បូរាណ ។
                        បើ​បាន​ជា​អ្នក​ធ្វើ​ស្រែ​ចំការ                          ជា​ផ្លូវ​រក​អាហារ​ទទួល​ទាន
                        ចូរ​អ្នក​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​រក​ឲ្យ​មាន                       កើត​សម្បត្តិ​ធន​ធាន​បរិបូណ៌ ។
                        ក្របី​គោទី​ពឹង​នៃ​អ្នក​ស្រែ                             គួរ​ចេះ​ថ្នាក់​ថ្នម​ថែ​ដោយ​អាសូរ
                        ឲ្យ​បាន​ធាត់​ធំ​ខ្លាំង​រស់​នៅ​យូរ                      នាំ​ឲ្យ​ទូលាយ​ធូរ​សម្បត្តិ​ទ្រព្យ ។
                        កន្លុះ​ប្រឡៅ​ខ្សែ​សម្រាប់​ចង                        វេញ​ឲ្យ​ស្អាត​ហ្មត់​ហ្មង​ជា​ការ​ជាប់
                        ទុក​ជា​មនុស្ស​មាន​សណ្ដាប់​ធ្នាប់                  មាន​ព្យាយម​គួរ​គាប់​ប្រសើរ​ជា ។
                        បើ​នរណា​គេ​មាន​កូន​ក្រមុំ                          គួរ​ផ្សំផ្គុំ​ឲ្យ​ជាភរិយា
                        ដោយ​ហេតុ​ធ្វើ​ការ​មិន​ខ្ជីខ្ជា                          ចេះ​ថែ​ទាំរក្សា​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ។
                        ពេល​យប់​បំពត់​ភ្លើង​ជា​ធម្មតា                      ដោយ​ចិត្ត​មាន​មេត្តា​ប្រណី​សត្វ
                        កុំ​ឲ្យ​មូស​ចុច​ខាំ​កើត​វិបត្តិ                            កើត​ស្គាំង​ស្គម​ពេក​ក្តាត់​ប្រើ​ពុំ​បាន ។
                        ថែ​ទាំ​ស្មៅ​ចំណី​លាង​ទឹក​ផង                       ពេល​ប្រើ​កុំ​សំពង​ហួស​ប្រមាណ
                        ផ្ទុក​ឲ្យ​ល្មម​កម្លាំង​កន្ទុក​យាន                       ឲ្យ​មាន​មេត្តា​ត្រា​ប្រណី​សត្វ ។
                        សេចក្ដី​ក្នុង​បាលី​គម្ពីរ​ថា                              អ្នក​មាន​ករុណា​ច្រើន​ពេក​ក្ដាត់
                        ឲ្យ​ផល​មិន​សូវ​មាន​រោគ​ដម្កាត់                    ចៀស​វាង​ក្តី​វិបត្តិ​ដោយ​រោគ​ធ្ងន់ ។
                        ធ្វើ​ស្រែ​ត្រូវ​ផ្គត់​ផ្គង់​ដើម​សំណាប                  ត្រូវ​គិត​ចាត់​ចែង​សាប​តាម​ជំនន់
                        សាប​ហើយ​ថែ​រក្សា​មើល​គយ​គន់                 ក្រែង​ខូច​ដោយ​ទឹក​ជន់​ឬ​សត្វ​ស៊ី ។
                        សំទូង​ល្អ​ផល​ល្អ​ព្រោះ​សំណាប                    ដែល​គេ​ចាត់​ចែង​សាប់​ក្នុង​នាទី
                        ដុះ​ឡើង​ល្អ​លូត​លាស់​ស្រស់​ខៀវ​ខ្ចី          សំណាប​តែង​យោង​ដី​ស្រី​យោង​ប្រុស
                        ធ្វើ​ស្រែ​លើក​ភ្លឺ​ស្រែ​ឲ្យ​ត្រឹម​ត្រង់                    កុំ​ឲ្យ​វៀច​ក្ងិង​ក្ងង់​ច្រើន​ខូច​ខុស
                        អ្នក​ផង​គេ​និន្ទា​ដាក់​កំហុស                          ចាត់​ជា​មនុស្ស​លោភ​បឋវី ។
                        អ្នក​លោភ​ពសុធា​ច្រើន​បាន​ទុក្ខ                    ច្រើន​ទាស់​នឹង​អ្នក​ស្រុក​ច្រើន​កើត​ក្ដី
                        បង់​ខាត​ទាំង​ប្រាក់​កាស​គ្មាន​សល់​អ្វី              ជា​មនុស្ស​ជួ​អប្រិយ​សិរី​គ្មាន ។
                        ផ្ទៃ​ស្រែ​ត្រូវ​បំប្រាប​ឲ្យ​រាប​ស្មើ                        បើ​ទឹក​តិច​រាច​លើ​សព្វ​ទី​ឋាន
                        ស្រូវ​ល្អ​ស្មើ​គ្រប់​គុម្ព​ចំរើន​ភ្នាន                      ចំរើន​គ្រាប់​ស្រូវ​បាន​ដូច​ប្រាថ្នា​។
                        សំណាប​ចាស់​ល្មម​ការ​ត្រូវ​ដក​ស្ទូង               ចាប់​តាំង​ពី​ដំបូង​ស្រេច​កាល​ណា
                        ត្រូវ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចាំ​រក្សា                        ក្រែង​ភ្លៀង​ជន់​រំលាស់​ច​ខូច​ខាត ។
                        ត្រូវ​យើង​បង្ហូរ​ចេញ​ទុក​ឲ្យ​ល្មម                    ឲ្យ​ស្ទូង​លាស់​ព្រម​ល្អ​ល្អូក​ស្អាត
                        ឬ​មួយ​បាក់​ភ្លឺ​ស្រែ​ហូរ​ហួស​ខ្នាត                    គួរ​ខំ​ប្រឹង​សង្វាត​ទប់​ឲ្យ​ជាប់ ។
                        ថែ​ទាំ​ចាំ​រក្សា​ទាំង​ថ្ងៃ​យប់                             ព្យាយាម​កុំ​ឈរ​ឈប់​ជា​ទំលាប់
                        ទំនៀម​អ្នក​មាន​ស៊ី​អ្នក​មាន​ទ្រព្យ                 ប្រឹង​ប្រែង​ធ្វើ​ការ​ខ្ជាប់​មិន​កៀច​ក្រាញ។
                        ស្រូវ​ចេញ​ប្រុង​ប្រៀប​ដេញ​ចាប​លលក         នឹង​សេក​កុំ​ឲ្យ​មក​ស៊ី​បំផ្លាញ
                        ទោះ​នឿយ​ហាត់​យ៉ាង​ណា​កុំ​ធុញ​ក្រាញ        តាម​ផ្លូវ​អ្នក​ជំនាញ​ខាង​រក​ស៊ី ។
                        ស្រូវ​ទុំ​ខំ​ច្រូត​កាត់​ឲ្យ​រួស​រាន់                         ខំ​បោក​បែន​បញ្ជាន់​ឲ្យ​ពេញ​ទី
                        អុំ​រោយ​ចោល​សំដី​នឹង​ធូលី                          តាម​ច្បាប់​ប្រពៃណី​ពី​បូរាណ ។
                        ខំ​ដឹក​ដៀវ​ជញ្ជូន​ដាក់​ជង្រុក                        ឲ្យ​ល្មម​តាម​បន្ទុក​សម្រេច​បាន
                        ហើយ​ដឹក​ស្រេច​កាល​ណា​កើត​សុខ​សាន្ត       បាន​ស្បើយ​ទុក្ខ​រំខាន​ព្រោះ​ធ្វើ​ស្រូវ ។
                        បាន​ស្រូវ​ហើយ​កុំ​ចាយ​ឥត​សណ្ដាប់              សំចៃ​ទុក​តាម​ច្បាប់​ដែល​ត្រឹម​ត្រូវ
                        ក្រែង​អត់​ឃ្លាន​ខ្លះ​ខាត​ដោយ​រដូវ                  ប្រព្រឹត្ត​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​អ្នក​មាន​ទ្រព្យ ។
                        អ្នក​ធ្វើ​ស្រែ​ត្រូវ​ធ្វើ​ចំការ​ផង                          ដំណាំ​មាន​របង​ឲ្យ​ជិត​ជាប់
                        ឲ្យ​មាន​ដំណាំ​ច្រើន​ជា​ទំលាប់                      ជំនួយ​ស្រូវ​គួរ​គាប់​ក្រែង​អត់​ឃ្លាន ។
                        ខំ​ដាំ​ចេក​អំពៅ​ត្រាវ​ដម្លូង                            ឫស្សី​ស្រុក​ស្លា​ដូង​ត្នោត​ឲ្យ​មាន
                        កុំ​ឲ្យ​ខ្វះ​ត្រង់​ណា​ដោយ​គិត​ធ្យាន                 ឲ្យ​បាន​បរិបូណ៌​គ្រប់​ប្រើ​ប្រាស ។
                        លក់​ដូរ​យក​តម្លៃ​កម្រៃ​បាយ                        បរិភោគ​សប្បាយ​ស្រួល​ពេក​ណាស់
                        ហៅ​អ្នក​មាន​គ្រឿង​ស៊ី​មិន​ចេះ​ខ្វះ                 ថ្កុំ​ថ្កើង​តាម​ពាក្យ​ចាស់​ថា​មាន​ស៊ី ។
                        អ្នក​ខ្ជិល​ដាំ​ដំណើ​ច្រើន​តែ​អត់                      កូន​ចៅ​ឯង​មើល​មាត់​គេ​មមី
                        សម្លឹម​មើល​ភ្លៀកៗ​ដោយ​សម្តី                     មិន​ចេះ​ធ្វើ​ចំណី​ឲ្យ​កូន​ចៅ ។
                        អ្នក​ធ្វើ​ចំការ​សុទ្ធ​មិន​ធ្វើ​ស្រែ                         គេ​ដាស់​សព្វ​បន្លែ​ចេក​អំពៅ
                        ដើម​ល្មុត​នឹង​ដើម​ក្វីដ្ឋ​ស្លា​ដើម​ព្នៅ               សណ្ដែក​ស​សណ្ដែក​ខ្មៅ​កប្បាស​ត្រុម។
                        ដាំ​ថ្នាំ​គរ​ក្រូច​ពោត​ក្រហម​ស                       ធ្វើ​ទី​ដី​ឲ្យ​ល្អ​ល្អិត​សុខុម
                        រាយ​រៀប​ថា​របៀប​ដាំ​ដោយ​ដុំ                      ដាំ​តាម​ពួក​តាម​ក្រុម​ទើប​ចំរេន ។
                        ការ​ដាំ​អ្វី​ស្រេច​ហើយ​ពី​ថែទាំ                        ព្យាយាម​ឲ្យ​មួន​មាំ​តើប​បាន​កើន
                        កុំ​ខ្ជិល​ច្រអូស​ពេក​ខំ​ក្រវើក                          តែង​បាន​កើត​ផល​ច្រើន​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន ។
                        លក់​ដូរ​ឲ្យ​ហែ​ហូរ​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ                      ជា​ភាគ​ផល​កម្រៃ​ដោយ​គាប់​ជួន
                        នេះ​ហើយ​ហៅ​ថា​ផល​ព្យាយាម​មួន              ហុច​ឲ្យ​តាម​ចំនួន​នៃ​កម្លាំង ។
                        វិធី​អ្នក​ស្វះ​ស្វែង​រក​អាហារ                          ដោយ​ធ្វើ​ស្រែ​ចំការ​ដោយ​សម្រាំង
                        សម្រិត​ដោយ​សុចរិត​ពិត​សច្ចំ                      វិធី​ញ៉ាំង​អាជីព​ឲ្យ​ផូរ​ផង់ ។
                        បើ​អ្នក​ចង់​បាន​កូន​ប្រពន្ធ                            សម្លឹង​មើល​ទ្រព្យ​ធន​នឹង​ពូជ​ពង្ស
                        សម្លឹង​មើល​ពូជ​ចេះ​ឬ​ខ្លៅ​ល្ងង់                      សម្លឹង​មើល​ពូជ​ត្រង់​ឬ​ពូជ​វៀច ។
                        គន់​មើល​ព្យាយម​ច្រើន​ឬ​ទាប់​ទន់                 ច្រើន​ដំអក់​ទំរន់​ខ្ជិល​ក្រាញ​កៀច
                        ជា​មនុស្ស​ស្អាត​បាត​ឬ​ពពៀច                      ដូច​សត្វ​ក្របី​ខ្្លៀច​ប្រឡាក់​ភក់ ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​យក​ប្ដី​ដោយ​ចិត្ត​ឯង                 គ្មាន​មេបា​ចាត់​ចែង​អប់​បំពត់
                        គ្មាន​ស្ដាប់​មេ​ស្ដាប់​បា​ជា​នាយក                    ជា​មនុស្ស​គគ្រក់​ប្រុស​គួរ​ខ្ពើម ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​ប្តី​លែង​នៅ​មេម៉ាយ                   ឥត​មាន​សប្បាយ​ផុត​ចុង​ដើម
                        ជួន​កាល​យក​ប្តី​ទៀត​ធូរ​ដង្ហើម                     ជួន​កាល​ទុក្ខ​សម្បើម​ជាង​មុន​ផង ។
                        ពូជ​ខ្លះ​សាំង​នឹង​ប្រុស​មិន​ចេះ​ស្រែក              ដោយ​ចិត្ត​ជាប់​តម្រេក​រួម​ស្នេហ៍​ស្នង
                        ស្និទ្ធ​ស្នាល​ទៅ​នឹង​ប្រុស​ដូច​ប្អូន​បង               ឥត​គិត​ការ​មោះ​ហ្មង​ដោយ​ភ្នែក​គេ ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​លួច​លាក់​គៃ​បន្លំ                       ឃើញ​ទ្រព្យ​ធន​សន្សំ​យក​ទទេ
                        ឡោម​ឡឹម​មើលនាយ​អាយ​បែរ​រិះ​រេ              រិះ​រក​រឿង​គេច​កែ​ឆក់​យក​ភ្លាម ។
                        លួច​ទាំង​ពី​ពង​មាន់​នឹង​ពង​ទា                      ទាំង​ទ្រព្យ​ផង​នានា​សព្វ​គ្រប់​នាម
                        ច្រើន​តែ​មាន​ទោស​ទុក្ខ​ច្រើន​ទាក់​ទាម           ច្រើន​ត្រូវ​ការ​គេ​ម្រាម​គុក​ច្រវ៉ាក់ ។
                        ពូជ​ខ្លាំង​ច្រើន​ផិត​ប្ដី​មាន​សហាយ                 ដោយ​សេចក្ដី​សប្បាយ​ការ​រួម​រ័ក
                        លួច​លក់​ខ្លួន​សន្សំ​យក​លុយ​កាក់                  ឬ​យក​ទ្រព្យ​មាស​ប្រាក់​ឲ្យ​សហាយ ។
                        ពូជ​ខ្លះ​មិន​ស្រឡាញ់​ការ​សិក្សា                     គេ​និយាយ​កាល​ណា​មិន​រីក​រាយ
                        ទុក​កូន​ចៅ​ឲ្យ​ល្ងង់​មិន​ខ្វល់​ខ្វាយ                   មិន​ឲ្យ​កូន​សប្បាយ​ដោយ​វិជ្ជា ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​លោភ​ដី​របង​ដើរ                      ច្រើន​តែ​កើត​ជណើរ​ទាស់​ទែង​គ្នា
                        ព្រោះ​ដី​មួយ​ចំអាម​មួយ​ហត្ថា                       បង់​ប្រាក់​កាស​អាត្មា​អស់​គ្មាន​សល់ ។
                        សូម្បី​បង​ប្អូន​ឯង​រួម​ផ្ទៃ​គ្នា                            កើត​ទាស់​ទែង​ក្លៀវ​ក្លា​ឥត​យោក​យល់
                        ព្រោះ​តែ​ដី​តិច​តួច​នាំ​អំពល                         នាំ​ឲ្យ​កើត​រវល់​ដល់​មេស្រុក ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​អំនួត​អួត​ភូត​ភរ                       និយាយ​លើស​គំនរ​ហួស​បន្ទុក
                        បន្ទន់​បន្ទាប​គេ​ដូច​ឈើ​ពុក                          គេ​ច្រើន​តែ​ស្អប់​មុខ​ខ្ពើម​សំដី ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ស្ដី​ដើម​គេ​ស្ងាត់​កំបាំង                       ល្បេះ​ល្បុញ​ច្រើន​ពេក​ខ្លាំង​ជួ​អប្រិយ
                        បណ្ដាល​ឲ្យ​កើត​ឈ្លោះ​ឬ​កើត​ក្ដី                   ច្រើន​បាន​គេ​ស្រដី​ដើម​តប​វិញ ។
                        ពូជ​ខ្លះ​ច្រើន​ជា​អ្នក​ស្វិត​កំណាញ់                 ទុក​ជា​ឃ្លាន​ឬ​ស្រឡាញ់​មិន​ហ៊ាន​ទិញ
                        ស៊ូ​ស៊ី​ដោយ​សារ​គេ​សង្កត់​ធ្មេញ                    មិន​អាច​ហ៊ាន​បញ្ចេញ​ចាយ​ស៊ី​ចុក ។
                        ពូជ​ខ្លះ​កាច​ឃោឃៅ​ឥត​សណ្ដាប់                 ច្រើន​ឈ្លោះ​វាយ​ចាក់កាប់​បាន​ក្តី​ទុក្ខ
                        បង់​ប្រាក់​បង់​កាស​ហើយ​ថែម​ត្រូវ​គុក            មនុស្ស​ផង​ក្នុង​ស្រុក​ច្រើន​រអា ។
                        អ្នក​ប្រុស​ផង​ទាំង​ឡាយ​ចុរ​ជញ្ជឹង                 ចូរ​គិត​គួរ​រំពឹង​រក​ភរិយា
                        ឲ្យ​បាន​ក្ដី​សុខ​សាន្ត​ដល់​អាត្មា                       ក្រែង​ទុក្ខ​វេទនា​នៅ​ថ្ងៃ​ក្រោយ ។
                        យក​ប្រពន្ធ​ទ្រព្យ​ធន​ស្មើ​ភាត​គ្នា                    ស្មើ​ត្រកូល​វង្សា​ឥត​មាន​ធ្លោយ
                        មិន​មាន​មើល​ងាយ​គ្នា​គ្រប់​ជ្រុង​ជ្រោយ        បាន​សុខ​តាម​អំណោយ​ផល​រៀង​ខ្លួន។
                        បើ​បាន​ប្រពន្ធ​ហើយ​ចូរ​សង្វាត                     ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​ខ្មី​ឃ្មាត​ឲ្យ​មាំ​មួន
                        ស្វែង​រក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ឲ្យ​សម​សួន                 កុំ​ឲ្យ​បាន​ជួប​ជួន​នឹង​ទ័លក្រ ។
                        ប្រយ័ត្ន​កុំ​ឲ្យ​មាន​ឈ្លោះ​ប្រកែក                    ប្រកាន់​ពាក្យ​ជជែក​ស្ដី​ត​បត
                        ការ​ប្រឆាំង​ទាស់​ទែង​គ្នា​មិន​ល្អ                      ជា​ដើម​ហេតុ​បង្ក​ឲ្យ​ខាត​ទ្រព្យ ។
                        ព្រះ​ពុទ្ធ​ទេសនា​ប្រដៅ​ជន                           ប្តី​សង្រ្គោះ​ប្រពន្ធ​ដោយ​គួរ​គាប់
                        ថា​មិន​ប្រា​ប្រការ​ដោយ​រៀប​រាប់                   ជន​ណា​មាន​បុណ្យ​ភ័ព្វ​ប្រព្រឹត្ត​តាម ។
                        សម្មាននាវ ធម្មិកា                                      សរសើរ​ភរិយា​ជាប់​ដិត​ដាម
                        មិននិយាយ​អាក្រក់​អាសគ្រាម                     ពោល​តាម​ធម៌​គឺ​ពោល​ពាក្យ​ទន់​ភ្លន់។
                        តថា ច អវិមាននា                                     មិន​មើល​ងាយ​ជេរ​ថា​ឲ្យ​ប្រពន្ធ
                        មិន​ពោល​ពាក្យ​ចាក់​ដោត​ជា​ពាក្យ​ធ្ងន់           មិន​បៀត​បៀន​រិះ​គន់​ឲ្យ​ចង្អៀត ។
                        អថ វានតិចរិយា                                        មិន​កន្លង​ចិត្ត​គ្នា​មាន​ស្រី​ទៀត
                        មិន​ក្បត់​ប្រពន្ធ​ឯង​រេ​រក​ស្នៀត                     នាំ​ឲ្យ​កើត​សង្កៀត​សង្កៀរ​ចិត្ត ។
                        ឥស្សរិយស្ស​វោស្សគ្គោ                                ចិត្ត​ស្វាមី​ទន់​ទោ​នឹក​អាណិត
                        លះ​បង់​អំណាច​ខ្លួន​នៅ​ផ្តក​ផ្ដិក                    ប្រគល់​ទ្រព្យ​ធន់​ពិត​ឲ្យ​ប្រពន្ធ ។
                        អលង្កា​រានុប្បទានំ                                     មេត្តា​មាន​កម្លាំង​ឥត​រិះ​គន់
                        ស្វែង​រក​គ្រឿង​ប្រដាប់​ស្រាល​ឬ​ធ្ងន់               តាម​កម្លាំង​ទ្រព្យ​ធន​នៃ​អាត្មា
                        ឲ្យ​បាន​មាន​ប្រើ​ប្រាស់​ដូច​អ្នកផង                 កុំ​ឲ្យ​មាន​សៅ​ហ្មង​ចិត្ត​ត្រង់​ណា
                        ឲ្យ​កើត​សប្បាយ​ចិត្ត​គ្រប់​វេលា                     ហៅ​សង្រ្គោះ​ភរិយា​តាម​បាលី ។
                        ការ​សង្រ្គោះ​បែប​នេះ​ជា​មង្គល                     ជា​បុណ្យ​កុសល​កប​សិរី
                        ត្រូវ​តាម​ពុទ្ធដីកា​ព្រះជិន​ស្រី                        ជន​ផង​គួរ​គប្បី​យក​តម្រាប់ ។
                        មនុស្ស​ទេវតា​តែង​សរសើរ                          ជា​ផ្លូវ​ដំណើរ​ល្អ​គួរ​គាប់
                        គួរ​គិត​ប្រព្រឹត្ត​តាម​កាន់​ឲ្យ​ខ្ជាប់                     យក​ទុក​ធ្វើ​ជា​ច្បាប់​ប្រពន្ធ​ប្ដី ។
                        ថ្ងៃ​មួយ​ព្រះ​ឥន្ទស្តេច​ទេវតា                         ទ្រង់ព្រះ​នាម​ហៅ​ថា​ព្រះ​កោសីយ
                        ទ្រង់​ចុះ​ចាក​ប្រាសាទ​មាន​សិរី                      ទ្រង់​សំពះ​ទិស​ទី​ទាំង​ដប់​គត់ ។
                        គ្រា​នោះ​ទេវបុត្រ​មាតលី                              បាន​ឃើញ​ព្រះ​កោសីយ​ជាក់​ប្រាកដ
                        ក្រាប​បង្គំ​ទូល​សួរ​តាម​បែបបទ                     ទ្រង់​មាន​ការ​កំណត់​សំពះ​អ្វី ។
                        ព្រះ​ឥន្ទ​ទ្រង់​ឆ្លើយ​តប​តាម​ពាក្យ​សួរ              តាម​ការល្មម​គួរ​ដោយ​សំដី
                        ទន់​ភ្លន់​ពិត​ប្រាកដ​អាថ៌​សេចក្ដី                     ដល់​ព្រះ​មាតលី​បាន​ជ្រាប​ច្បាស់ ។
                        ឧបាសក​ឯណា​មាន​សីល​សុទ្ធ                      មាន​ភរិយា​បុត្រ​គ្រប់​គ្រង​ផ្ទះ
                        ខំ​សាង​បុណ្យ​កុសល​មិន​ដែល​លះ                មាន​បញ្ញា​តេជះ​ស្លូត​ទៀង​ត្រង់ ។
                        ចិញ្ចឹម​កូន​ប្រពន្ធ​ដោយ​ធម៌​ពិត                    មិន​ដែល​វិបរិត​មិន​លះ​បង់
                        យើង​លើក​ដៃ​ដប់​សំពះ​ដោយ​ផ្ចិត​ផ្ចង់           ចិត្ត​ចំពោះ​តម្រង់​អ្នក​នោះ​ផង ។
                        (មាន​ត)




-ពាក្យ​បុរាណ​ថា "សំណាប​យោង​ដី ស្រី​យោង​ប្រុស" បើ​ដី​ទន់​តែ​សំណាប​ល្អ គង់​គ្រាន់​បើ, បើ​ប្តី​អន់​ប្រពន្ធ​គ្រាន់​បើ​គង់​គ្រាន់​បើ​ដែរ

No comments:

Post a Comment