រឿងនាងបដាចារ
របៀបតែងកាព្យពាក្យ៧
សូមមេត្តាអានសង្កេតកាព្យដ៏ល្អនេះ
រឿងនាងបដាចារ
សាមណេរ គក – គីឡេង វត្តឧណ្ណាលោម ភ្នំពេញ
ប្រែរៀបរៀង ជាកាព្យពាក្យ៧
ឃុនសុវត្ថិ៍វេទី យូរ –
អ៊ុន ពិនិត្យកែ
ខ្ញុំសូមតែងរឿងបដាចារ ជាកាព្យវោហារដោយបរិយាយ
ទុកសម្រាប់ពួកពុទ្ធនិកាយ មើលស្ដាប់ឲ្យក្លាយឃ្លាតនីវរណា ។
និទានថាមានកូនសេដ្ឋី ជាស្រីរូបល្អសាច់ស្រស់ថ្លា
អាយុដប់ប្រាំមួយវស្សា បិតាមានទ្រព្យសែសិបកោដិ ។
នៅក្នុងនគរសាវត្ថី មានឈ្មោះឮល្បីគួរឲ្យកោត
ធីតាប្រិមប្រិយល្បីនាមគោត្រ រូបសោតល្អផុតស្រីនានា ។
មាតាឲ្យនៅលើប្រាសាទ ប្រាំពីរជាន់ស្អាតសមសោភា
មានស្រីបំរើប្រសើរជា ឥតទុក្ខវេទនាពេលណាឡើយ ។
គ្រាមួយមានប្រុសពូជសេដ្ឋី ចូលស្ដីបិតាក៏ព្រមហើយ
បំរុងការឆាប់មិនព្រងើយ កម្មអើយទាញនាងឲ្យឃ្លាតឃ្លា ។
នាំនាងឲ្យស្រឡាញ់ខ្ញុំឯង វង្វេងភ្លេចគិតការល្អជា
យកខ្ញុំធ្វើប្ដីមិនរួញរា មាតាបិតាឥតដឹងសោះ ។
ថ្ងៃក្រោយធីតាភិតភ័យខ្លាំង ស្លុងស្លុតស្លន់ស្លាំងញ័រពង់ពោះ
ហើយនាងនិយាយគិតពិគ្រោះ នឹងប្ដីនាងនោះដូច្នេះថា ។
បងអើយយើងនៅនេះមិនបាន ក្រែងគេដឹងដានបែកការណា
ប្រសិនបើដឹងដល់បិតា គាត់ផ្ដាច់ជីវ៉ាយើងមិនខាន ។
តែយើងបង្អង់នឹងបានទុក្ខ ដ្បិតម្ដាយឪពុកទាំងពីរប្រាណ
គេមកដណ្ដឹងខ្ញុំស្មោះស្មាន គាត់បានឲ្យខ្ញុំទៅគេហើយ ។
គេនឹងនាំគ្រឿងព័ស្តុបណ្ណា មកជូនបិតាមិនយូរឡើយ
ខ្ញុំព្រួយខ្លាំងណាស់ទុក្ខឥតស្បើយ ដូច្នេះបងអើយយើងត្រូវរត់ ។
កាលនោះស្រុះចិត្តទាំងពីរនាក់ វេចគ្រឿងស្លៀកពាក់អាវសំពត់
យប់ជ្រៅភ័យជ្រួលនាំគ្នារត់ គួរគិតកំសត់ដល់ធីតា ។
ធ្លាប់សុខបានទុក្ខមកដល់ប្រាណ ដើរទៅដោយដានឋានព្រឹក្សា
លេចវាលចូលព្រៃទ្វេរូបា មុខគួរអនិច្ចាពន់ពេកក្រៃ ។
ទៅដល់ស្រុកមួយឆ្ងាយលន្លោច ត្រមោចឥតញាតិពឹងប្រស្រ័យ
នាំគ្នាធ្វើខ្ទមនៅក្បែរព្រៃ យកអ្នកដទៃធ្វើញាតា ។
រកស៊ីកាប់ឧបធ្វើស្រែស្រូវ លំបាកពេកកូវឥតឧបមា
ពីរនាក់ស្វាមីនឹងភរិយា កំសត់វេទនាប្រៀបពុំបាន ។
មុខគួរអាសូរកូនសេដ្ឋី ជាស្រីធ្លាប់សុខឥតរំខាន
ពេលនោះពិបាកដល់អង្គប្រាណ ទំនេរពុំបានក្នុងពេលណា ។
ធ្វើការនឿយហត់ជាប្រក្រតី បំរើស្វាមីនៃអាត្មា
កើតទុក្ខក្នុងចិត្តគិតខ្លោចផ្សា ស្រក់ទឹកនេត្រាឥតមានស្បើយ ។
លុះនាងមានគភ៌ក្នុងផ្ទៃពោះ គឺហេតុកម្មគ្រោះមកដល់ហើយ
ព្រួយប្រាណណែនទ្រូងឥតមានស្បើយ កើតទុក្ខពេញហើយក្នុងឧរា ។
ទើបនាងបបួលប្រុសជាប្ដី សូមឲ្យស្វាមីមានមេត្តា
អាណិតជូនប្អូនទៅមាតា ប្រសូត្របុត្រាណាប្រុសថ្លៃ ។
បើប្អូនប្រសូតក្នុងទីហ្នឹង គ្មានញាតិណាដឹងជួយទុក្ខភ័យ
ដូច្នេះសូមអ្នកបងថ្លើមថ្លៃ លកលៃជូនប្អូនទៅឆាប់រ៉ា ។
ទើបប្រុសជាប្ដីនិយាយប្រាប់ ប្អូនអើយចាំស្ដាប់បងចរចា
ថាបើបងជូនទៅកាលណា មាតាបិតានឹងសម្លាប់ ។
ទើបនាងពន្យល់ដូច្នេះថា សូមបងមេត្តាកុំសារស័ព្ទ
ធម្មតាបិតាមិនសម្លាប់ ធ្វើឲ្យកូនស្លាប់នោះគ្មានឡើយ
។
បើខឹងខ្លាំងណាស់កន្លះខែ ឲ្យតែបាត់យូរនឹកឥតស្បើយ
ចិត្តទន់នឹងកូនមិនលែងឡើយ បងអើយជូនប្អូនទៅឆាប់ណា ។
ប្អូនមានទម្ងន់ធ្ងន់ក្នុងខ្លួន ទុក្ខធំងំផ្ទួនក្នុងកាយា
គ្មានញាតិណាមួយជួយរក្សា មេត្តាជូនខ្ញុំទៅកុំខាន ។
ចំណែកស្វាមីស្ដីប្រកែក ជជែកមិនហ៊ានជូនស្មោះស្មាន
ព្រោះខ្លាចអន្តរាយស្លាប់ដល់ប្រាណ ឬក្រែងមិនបានសមប្រាថ្នា ។
ថ្ងៃក្រោយបុរសជាស្វាមី ត្រាច់ខ្មីកាប់ឧសក្នុងព្រឹក្សា
ចំណែកនាងបដាចារា ព្រួយក្នុងចិន្ដាពុំមានស្បើយ
។
នាងផ្ដាំអ្នកស្រុកជិតខាងថា ឱ ! លោកយាយតាបងប្អូនអើយ
ថាបើប្ដីខ្ញុំមកដល់ហើយ អ្នកកុំកន្តើយសូមមេត្តា ។
ប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំវិលទៅស្រុក ដ្បិតខ្ញុំវិតក្កទុក្ខខ្លោចផ្សា
ផ្ដាំស្រេចនាងបដាចារា យាត្រាដើរកាត់តាមព្រៃជ្រៅ ។
មុខគួរឲ្យខ្លាចក្នុងព្រៃភ្នំ សូរសៀងសត្វយំឮសន្ធៅ
នាងព្រួយខំប្រឹងកាត់ចិត្តទៅ ដើរក្នុងព្រៃជ្រៅតែម្នាក់ឯង ។
និយាយពីខាងប្រុសជាប្ដី វិលខ្មីចាកព្រៃដាច់សង្វែង
ដល់ខ្ទមគេប្រាប់យ៉ាងជាក់ស្ដែង ភរិយាអ្នកឯងទៅស្រុកហើយ ។
បុរសជាប្ដីស្ដីខ្សឹកខ្សួល អាក់អួលក្នុងទ្រូងមិនមានស្បើយ
ស្រែកទួញរត់តាមនាងទាន់ហើយ និយាយឆ្លងឆ្លើយដូច្នេះថា ។
ហេតុអ្វីក៏ស្រីស្រស់ចំណាប់ នាងមកមិនប្រាប់ដល់រៀមរ៉ា
ឲ្យរៀមភិតភ័យភ័ន្តចិន្ដា សោកាហាមាត់រត់តាមប្អូន ។
ទេសកាលពេលនោះនាងឈឺពោះ គឺមោះខ្យល់បក់បង្វិលកូន
ប្រសូតក្នុងព្រៃស្ងាត់សុងសូន្យ សូរសៀងស័ព្ទកូនយំខ្លោចផ្សា ។
ប្រសូតរួចហើយទើបស្វាមី លួងលោមស្រដីដូច្នេះថា
ប្អូនអើយបំណងនាងប្រាថ្នា ទៅស្រុកមាតាប្រសូតបុត្រ ។
ឥឡូវប្រសូតរួចស្រេចហើយ បានស្បើយពីទុក្ខធំបំផុត
ល្មមយើងទៅខ្ទមស្ងួនបរិសុទ្ធ ថែរក្សាបុត្រទៅតាមកម្ម ។
ស្រីព្រមល្មមចិត្តនាំគ្នាទៅ កាន់ខ្ទមលំនៅខំប្រឹងទ្រាំ
ពិបាកទុក្ខព្រួយព្រោះកម្មនាំ ជឿជាំក្នុងចិត្តឥតឧបមា ។
នៅយូរខែទៅមានគភ៌ទៀត ចង្អៀតណែនណាន់ដោយទុក្ខា
ព្រួយប្រាណទឹកភ្នែកជោកភក្រ្តា ខ្លោចផ្សាខ្វល់ខ្វាយរាល់ថ្ងៃខែ ។
លោមឲ្យភស្ដាជូនទៅស្រុក នៃម្ដាយឪពុកមានគុណក្រៃ
ចំណែកភស្ដាមានហ្ឫទ័យ នឹកភ័យមិនហ៊ានជូនទៅសោះ ។
ទើបនាងពកូនលបរត់ទៅ ប៉ុន្តែចិត្តនៅនឹកអាឡោះ
ទួញសោករាប់រៀបញ័រពង់ពោះ គួរឲ្យស្រណោះឥតឧបមា ។
ស្រែកទួញថាឱអ្នកស្វាមី ហេតុអ្វីអ្នកកាត់ក្ដីមេត្តា
មិនព្រមជូនប្អូនទៅមាតា ឲ្យកើតទុក្ខាព្រួយដល់ម្ល៉ឹង ។
ចិត្តអ្នកប្រហែលមិនអាណិត អាសូរដល់ចិត្តប្អូនខំប្រឹង
ទ្រាំស៊ូនឹងអ្នកពិបាកម្ល៉ឹង ឬអ្នកមិនដឹងចិត្តប្អូនទេ ។
កម្មប្អូននាំឲ្យស្រឡាញ់ជាក់ កម្មអ្នកនាំស្ម័គ្រចិត្តស្និទ្ធស្នេហ៍
ស៊ូស្លាប់ស៊ូរស់ពីព្រោះតែ ចិត្តស្មោះប្រែខ្វែខ្វែងចិន្ដា
។
កូនអើយខ្លួនម្ដាយម្ដងនេះហើយ ឥតមានកោះត្រើយទ្រាំទុក្ខា
គឺកម្មកូនឯងនឹងមាតា គ្មានអ្នកឯណាទីពឹងប្រាណ ។
នាងដើរទាំងយប់ងងឹតសូន្យ តែម្ដាយនឹងកូនក្នុងស្មះស្មាញ
លុះដល់អធ្រាតុទើបនាងបាន ដល់ឋានព្រៃជ្រៅនៅខ្លោចផ្សា ។
ក្សិណនោះបុរសជាស្វាមី អស្ដង្កតរស្មីព្រះសុរិយា
ចេញមកដល់ខ្ទមគេប្រាប់ថា ប្រពន្ធយាត្រាទៅស្រុកហើយ ។
ទើបប្ដីភិតភ័យប្រឹងរត់តាម ទឹកភ្នែកហូររហាមពុំមានស្បើយ
ទួញថាឱប្អូនសង្សារអើយ ម្ដេចឡើយកាត់ចិត្តចាកស្នេហា
។
ប្រហែលជាប្អូនមិនអាណិត អាសូរដល់ចិត្តបងទេរ៉ា
កំពុងស្រឡាញ់ពេញចិន្ដា ម្ដេចប្អូនស្នេហាដាច់អាល័យ
។
ទួញហើយរត់តាមទាន់យប់នោះ តែអកុសលគ្រោះកាចចង្រៃ
បណ្ដាលភ្លៀងផ្គរព្យុះខ្លាំងក្រៃ ស្រីទន់ជើងដៃភ័យមហិមា ។
នាងឈឺពោះដេកលើផែនដី ឯប្ដីភិតភ័យស្ទុះម្នីម្នា
នាងដេកស្រែកទួញក្នុងព្រឹក្សា ឥតមានអ្នកណាបានដឹងឡើយ ។
ពេលភ្លៀងនោះនាងប្រសូតកូន ក្នុងព្រៃស្ងាត់សូន្យយំឮល្វើយ
លុះនាងប្រសូតកូនរួចហើយ ញាប់ញ័រឥតស្បើយសព្វកាយា ។
កូនតូចកូនធំយំក្ដែងៗ អាសូរសំឡេងកុមារា
ក្នុងរាត្រីស្ងាត់នាព្រឹក្សា ភ្លៀងផ្គរសង្ឃរាឮខ្ទរខ្ទារ
។
នាងក្រាបក្រុងកូនទាំងពីរពង្ស ច្រត់ក្បាលជង្គង់ប្រឹងការពារ
ចំណែកស្វាមីភ័យស្ទុះស្ទារ ទៅពុំយូរយាររកកាប់ឧស ។
ដើម្បីដុតអាំងកំដៅប្រាណ បដាចារកល្យាណក្នុងកាលនោះ
ដើរទៅរាវស្ទាបរកកាប់ឧស មានពស់វែកមួយពិសយ៉ាងខ្លាំង
។
ឮសូរចេញមកចឹកចិញ្ចើម ពិសរត់រោលថ្លើមដាច់ជីវ័ង្ក
ស្លាប់ស្ដូកដេកស្ដឹងរូបរឹងគាំង រូបអើយអនិច្ចំក្នុងព្រឹក្សា
។
ចំណែកភរិយាចាំយូរពេក ស្ងាត់សូន្យវិវេកក្នុងចិន្ដា
ទន្ទឹងស្វាមីខ្លាំងពេកណា ហើយបីបុត្រាដើរទៅតាម
។
ដឹកដៃកូនធុំបីកូនខ្ចី ជាស្រីស្រែកទួញភ្នែករហាម
ប្រញាប់ប្រញាល់ត្រាច់គន់ស្នាម ដើរតាមស្រែកហៅរកសាមិកា ។
នាងបានឃើញប្ដីដេកស្ដូកស្ដឹង ឥតដឹងស្មារតីក្នុងព្រឹក្សា
នាងលូកដៃស្ទាបសព្វកាយា ដឹងថាប្ដីក្ស័យដូច្នោះហើយ
។
នាងអួលអាក់អន់ស្ទើរធ្លាក់ថ្លើម ដង្ហើមធុញថប់ឥតមានស្បើយ
ទួញថាឱះឱស្វាមីអើយ ស្លាប់ហើយចោលខ្ញុំនៅកំព្រា
។
អ្នកធ្លាប់រស់នៅរួមសុខទុក្ខ ពីនេះទៅមុខប្អូនវេទនា
មិនគួរអ្នកមកក្ស័យជន្មា ឲ្យប្អូនកំព្រាដូច្នេះសោះ
។
អ្នកស្លាប់ចោលប្អូនគូពិសី ចោលទាំងកូនខ្ចីនៅបៅដោះ
ចោលទាំងកូនច្បងឲ្យក្រៀមក្រោះ ឲ្យប្អូនរងគ្រោះទុក្ខស្ទើរក្ស័យ
។
បើនៅជាមួយអ្នកជាខ្មោច រែងខ្លោចផ្សាចិត្តពន់ពេកក្រៃ
នឹងទៅចោលអ្នកចិត្តអាល័យ អ្នកនៅក្នុងព្រៃតែម្នាក់ឯង
។
អ្នកមានតែសត្វជាបរិវារ នៅតែឯការែងកណ្ដែង
មានតែហ្វូងសត្វដើរខ្វាត់ខ្វែង ចំបែងចិត្តណាស់ណាមាសថ្លៃ ។
ណ្ហើយចុះប្អូនសូមលាអ្នកទៅ សំដៅមាតុភូមិតាមនិស្ស័យ
ធ្វើម្ដេចកម្មយើងកាចចង្រៃ ឲ្យអ្នកប្រុសថ្លៃក្ស័យចោលទៅ
។
នាងលាខ្មោចប្ដីស្រេចកាលណា ទំនួញសោកាសែនក្ដួលក្ដៅ
អាក់អួលក្ដុកក្ដួលចុកណែននៅ ខំកាត់ចិត្តទៅក្នុងព្រឹក្សា ។
ដៃឆ្វេងនាងដឹកដៃកូនច្បង ដៃស្ដាំត្រកងកូនពៅណា
សម្រក់ទឹកភ្នែកទន់កាយា ដើរក្នុងព្រឹក្សាខ្លាចសត្វផង
។
កូនតូចកូនធំស្រែកយំថ្ងូរ គួរឲ្យអាសូរពេកកន្លង
នាងទួញលួងលោមកូនទាំងសង កែវល្អងម្ដាយអើយនាងកុំយំ ។
កូនអើយនុ៎ះហ្ន៎សត្វសារិកា វានាំឈ្មោលញីស៊ីចេកទុំ
ដូចម្ដាយកាលដើមនៅជួបជុំ ឥឡូវឪមុំមណ៍ជីវា ។
កូនអើយអ្នកមើលនុ៎ះសត្វខ្លែង វាហើរខ្វាត់ខ្វែងឃ្លាតពីគ្នា
ដូចម្ដាយបែកពីឪពុកបា កំព្រាខ្លោចផ្សាពុំមានស្បើយ
។
កូនចូរមើលសេកហើរទាំងគូ បីដូចម្ដាយស៊ូចេញមកហើយ
ពីរនាក់បិតាកូនត្រាណត្រើយ កូនអើយឥឡូវម្ដាយខ្លោចផ្សា ។
កូនចូរមើលស្វាឱបមេវា ដូចកូនស្ងួនភ្ងានឹងមាតា
ម្ដាយបីថ្នាក់ថ្នមដឹកដៃបា អនិច្ចាចិត្តណាស់ណាកូនម្ដាយ
។
កូនអើយកុំយំមើលព្រឹក្សព្រៃ ឈើខ្ពស់ទ្រឈៃមែកត្រសាយ
មានទោចឈ្មោលញីលោតប្រញាយ បេះផលទាំងឡាយប្រឡែងគ្នា ។
មើលដើមសុក្រំដុះប្រកិត សុក្រំក្រំចិត្តទ្រាំវេទនា
ដើមស្ដៅម្ដាយស្ដាយឥតគណនា មិនគួរឃ្លាតឃ្លាបិតាអ្នក ។
កូនអើយពីថ្ងៃនេះទៅមុខ ខ្លួនម្ដាយបានទុក្ខព្រួយឥតអាក់
ដូចផែនថ្មធំគេលើកដាក់ ទំលាក់លើទ្រូងធ្ងន់ណាស់ណា
។
ទុក្ខម្ដាយក៏ធ្ងន់យ៉ាងនោះដែរ មិនស្រាកមិនល្ហែពីកាយា
កូនអើយកុំយំកុំសោកា អាណិតមាតាណាមាសម្ដាយ
។
លុះនាងដើរផុតព្រៃនោះទៅ ឃើញស្ទឹងមួយនៅជិតមិនឆ្ងាយ
នាងភិតភ័យខ្លាំងញ័រអង្គកាយ ត្រីផងទាំងឡាយហែលត្រៀបត្រា ។
នាងដាក់កូនធំត្រើយអាយខ្មី ហើយបីកូនខ្ចីឆ្លងស្ទឹងថ្លា
ដល់ត្រើយហើយបេះស្លឹកព្រឹក្សា ក្រាលផ្ដេកបុត្រាហើយត្រឡប់ ។
មកយកកូនធំនៅត្រើយអាយ ភិតភ័យក្នុងកាយញ័រចំប្រប់
នឹកព្រួយក្នុងចិត្តសែនធុញថប់ ត្រឡប់បែរមុខមើលកូនខ្ចី ។
មានសត្វខ្លែងមួយធំចំឡែក ធំប្លែកជាងសត្វខ្លែងប្រក្រតី
ហើរវិលក្រឡឹងជិតកូនខ្ចី រំពៃគិតស្មានថាមំសា ។
នាងឃើញទះដៃស្រែកដេញខ្លាំង កូនធំនោះឯងគិតស្មានថា
ម្ដាយបក់ដៃហៅរកអាត្មា ស្រវាចុះទឹកលង់ស្លាប់ទៅ
។
ចំណែកកូនខ្ចីខ្លែងឆាបយក ទៅលើពពកខ្ពស់សន្ធៅ
នាងស្ទុះឆ្លេឆ្លាក្នុងទឹកជ្រៅ ស្លាប់កូនគ្មាននៅសល់មួយឡើយ
។
មុខគួរអាសូរនាងណាស់សា ស្រែកទួញយំថាមាសម្ដាយអើយ
ម្ដាយបាននរណាពឹងជាត្រើយ កូនអើយអ្នកស្លាប់ចោលមាតា ។
ម្ដាយខំដឹកដៃពថ្នាក់ថ្នម ម្ដាយខំបីបមថែរក្សា
ឥឡូវកម្មកូនសូន្យជីវ៉ា ព្រាត់ចោលមាតាស្លាប់បាត់ឈឹង
។
ពីថ្ងៃនេះទៅខ្លួនមាតា ពុំក្សាន្តចិន្ដាទុក្ខតានតឹង
ស្លាប់កូនស្លាប់ប្ដីកម្មអ្វីហ្នឹង បើម្ល៉ឹងទ្រូងម្ដាយទ្រាំម្ដេចបាន
។
រួចទើបនាងឆ្លងផុតស្ទឹងនោះ ដើរឆ្ពោះទៅជួបប្រុសឯកា
នាងសួរថាអ្នកមកពីណា
? គេថាខ្ញុំមកពីសាវត្ថី ។
នាងសួរថាអ្នកស្គាល់បិតា ញាតិកានៃខ្ញុំដែរឬអី ?
គាត់ជាអ្នកមានធនធានល្បី ធ្វើជាសេដ្ឋីក្រុងនេះណា
។
ប្រុសនោះប្រាប់ថាឱអ្នកស្រី សេដ្ឋីបិតានឹងមាតា
នៃអ្នកភ្លើងឆេះស្លាប់អាត្មា យប់មិញនេះណាគ្មានសល់ឡើយ
។
ខ្យល់ព្យុះបក់ផ្ទះភ្លើងឆេះអស់ គ្មានសល់របស់អ្វីសោះហើយ
ខ្ញុំកំពុងស្ដាយពុំទាន់ស្បើយ មើលចុះនុះហើយឃើញតែផ្សែង
។
នាងស្ដាប់ស័ព្ទច្បាស់ទះដើមទ្រូង ស្រែកទួញរលូងឮក្ដែងៗ
ឱកម្មអ្វីឲ្យផលជាក់ស្ដែង អញពេញចំបែងទ្រូងខ្លោចផ្សា
។
ស្លាប់ឪពុកម្ដាយកូនសូន្យឈឹង មិនដឹងជាពឹងអ្នកឯណា
មានតែខ្លួនមួយព្រួយចិន្ដា ឱនេះចំជាទុក្ខស្ទើរប្រែះ
។
នាងព្រួយច្រើនត្រួតឆ្កួតវង្វេង កម្មព្រេងមកដល់ក្នុងពេលនេះ
ភ្លេចសំពត់អាវរបូតបេះ គ្មានចេះការពារកេរ្តិនិន្ទា
។
អ្នកផងឃើញអាក្រាតដូច្នោះ អៀនខ្មាសក្នុងពោះមហិមា
ទើបដេញចោលនាងតែរាល់គ្នា គួរឲ្យវេទនាអនេកលន់ ។
ជួនជាគ្រានោះព្រះសាស្ដា កំពុងទេស្នាប្រោសពួកជន
ដោយហេតុកុសលពីជាតិមុន បន្ទន់ចិត្តនាងឲ្យដើរចំ ។
ដល់ហើយឈរក្រោយក្រុមបរិស័ទ្យ ដែលកាត់មកស្ដាប់ធម៌ឧត្ដម
បរិស័ទ្យឃើញដូច្នោះដេញបង្ខំ កុំឲ្យឈរយំជិតសាស្ដា ។
ព្រះអង្គកាលទតឃើញហេតុនោះ ទ្រង់មានអនុគ្រោះត្រាស់តបថា
កុំឃាត់នាងបដាចារា បើកឲ្យយាត្រាចូលមកអាយ
។
មហាជនលែងដេញលែងឃាត់ខាំង នាងដើរចូលទាំងអាក្រាតកាយ
អង្គុយចំភ័ក្រ្តស្រស់ពណ្ណរាយ ស្ដាប់ធម៌ស្ងប់កាយស្ងប់ចិន្ដា
។
លុះស្ដាប់ធម៌ព្រះប្រែស្មារតី ជាស្រីលែងឆ្កួតលែងលលា
ពួកជនឲ្យសំពត់ពានា រុំព័ទ្ធកាយារំពេចខ្មី
។
លុះនាងស្លៀកហើយទូលព្រះអង្គ សូមទ្រង់ប្រោសប្រាណត្រាប្រណី
ដ្បិតខ្ញុំកំសត់លើសអស់ស្រី មានប្ដីៗស្លាប់ក្នុងព្រឹក្សា
។
កូនប្រុសធំលូនលង់ទឹកស្លាប់ កូនខ្ចីខ្លែងចាប់ជាភក្សា
ចំណែកមាតានិងបិតា ក្សិណក្ស័យជីវ៉ាអស់សូន្យឈឹង
។
ខ្លួនខ្ញុំនេះគ្មានអ្នកឯណា ពំនាក់អាត្មាគ្រាន់ទីពឹង
ឲ្យបាត់ទុក្ខព្រួយក្នុងគ្រាហ្នឹង សូមពឹងព្រះអង្គស្មើជីវិត
។
ព្រះពុទ្ធទ្រង់មានពុទ្ធដីកា នែបដាចារានាងកុំគិត
ទីពឹងទាំងនោះឃើញខុសពិត ចូរគិតលះបង់ដោយប្រាជ្ញា ។
របស់ទាំងនោះតែងវិនាស និរាសព្រាត់ប្រាសជាធម្មតា
ចំណែកមនុស្សសត្វសង្ខារា គ្មានអ្នកឯណាបានសុខឡើយ ។
នេះព្រោះតែសាងកម្មអកុសល ឲ្យបានទុក្ខទល់មិនមានស្បើយ
ដូច្នេះចូរនាងកុំកន្តើយ ចូរធ្វើឲ្យស្បើយចាកទុក្ខា
។
ចូរនាងទីពឹងដល់ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌បរិសុទ្ធសឹងថ្លៃថ្លា
ទីពឹងព្រះសង្ឃទ្រង់សីលា នឹងរួចទុក្ខាពុំខានឡើយ
។
ព្រះអង្គសំដែងច្រើនប្រការ លុះចប់ទេស្នាពេលណាហើយ
នាងលុះសោតាបានសុខស្បើយ រួចហើយសុំបួសពេលនោះណា ។
បដាចារាភិក្ខុនី ជាស្រីមិនយូរកាលវេលា
សម្រេចអរហត្តក្នុងចិន្ដា ដោយសារទីពឹងព្រះពុទ្ធថ្លៃ
។
រឿងនាងបដាចារនេះឯង ខ្ញុំតែងសង្ខេបបំព្រួញន័យ
ច្នេះសូមអស់លោកឲ្យអភ័យ ទោសពៃរ៍កុំបីនិន្ទាអើយ ។
ចប់
No comments:
Post a Comment