Saturday, 28 May 2016

               សុភាសិត​ច្បាប់​ស្រី
របៀបតែងកាព្យពាក្យ៨​បុរាណ

សូមមេត្តាអានសង្កេតកាព្យដ៏ល្អឯក
(ប្រសិនបងប្អូនចង់មើលគំរូបែបនេះបន្ថែមសូមអានរឿងទិព្វសង្វារទាំង៥ក្បាល)
                                         ​​​​​​​​​​​​​  សុភាសិត​ច្បាប់​ស្រី
                                         ឧកញា​សុត្តន្តប្រីជា ឥន្ទ តែង
           ជូលីហត្ថនមស្សការ​ដាក់​លើ​កេស                   តាង​ប្រទីប​កោសុម​ប្រទុមទេស
           ចិត្ត​វិសេសអារព្ភ​បាទ​ព្រះ​សាស្ដា ។                 សឹង​ជា​មោលីលោក​ទាំង​ត្រៃ​ច័ក្រ
           ដូច​កល់​ហាក់​ប្រទីប​ស្វាង​ទួទិសា                    កន្លង​បាត់​ស្ងាត់​ទៅ​ក្នុង​អានា
           កាន់​មហា​និព្វាន​ថាន​សំរានរម្យ ។                  មួយ​ជន​កជនី​បង្កើត​កេស
           ទាំង​ទិព្យ​ទេព្វ​សព្វ​និវេស​ស្ថាន​សួគ៌​សម           សូម​ចំរើន​វុឍីសិរីរម្យ
           ចូរ​ជួយ​ឃុំ​កំចាត់​កាត់​អន្តរាយ ។                     ខ្ញុំ​បាទ​ហ្លួង​ជីវិត​វោហារ​ចែង
           ប្រែ​សុន្ធរ​ពាក្យ​តែង​ហព្យភិប្រាយ                   ទុក​ទូន្មាន​សត្រី​ស្រី​ទាំង​ឡាយ
           តាម​បរិយាយ​តម្រាប់​ច្បាប់​នារី ។                   កំពង់​ពេញ​ពាល​រូប​តរុណរក្ស
           ចំរើន​សក្ដិ៍​កប​លក្ខណ៍​ជា​សត្រី                       គួរ​ប្រព្រឹត្ត​តាម​យ៉ាង​ព្រហ្ម​ចារី
           រក្សា​កាយ​កុំ​បី​ឲ្យ​ហ្មង​សៅ ។                          សេចក្ដី​ជួ​គួរ​ជុំ​រុស​ពី​រូប​ចេញ
           សេចក្ដី​ល្អ​គួរ​បំពេញ​ឲ្យ​មាន​នៅ                     តាំង​ចារិត​ប្រព្រឹត្ត​ឲ្យ​ត្រង់​ត្រូវ
           នឹង​តវង្ស​ពង្ស​ផៅ​ជា​មង្គល ។                        សត្រី​ណា​កើត​ក្នុង​ព្រះ​វង្ស​ខ្ពស់
           បំរុង​យស​ថ្នម​កាយ​ហ្មាយ​យក​ផល                 តោង​ស្ងួន​ចិត្ត​កុំ​ចើក​ទៅ​តាម​កល
           ទើប​មិន​ពាល់​ពាក្យ​តេះ​អ្នក​ដ៏​ទៃ ។                  ខ្លួន​ត​រុណ​ពេញ​ចំទង់​វង្ស​នារី
           ដូច​មណី​សូរ្យ​កាន្ត​មាន​ដម្លៃ                          មែន​បើ​បែក​ប្រែក​ប្រេះ​កាល​ណា​នៃ
           ក៏​ថយ​ថ្លៃ​ចុះ​ថោក​រក​លក់​ក្រ ។                      ឯ​តួ​ទាប​កុំ​ទៅ​ប្រឹង​ឲ្យ​ខ្ពស់​ប្រាណ
           មើល​សន្ដាន​តាម​សន្ដាប់​បែប​អ្នក​ល្អ                នឹង​ស្លៀក​ពាក់​សំពត់​អាវ​ពណ៌​ខ្មៅ​ស
           តែង​កាយ​ក៏​មើល​កាយ​ឲ្យ​ហ្មត់​ហ្មង ។              ការ​តែង​តួ​សូភាព​រៀប​គាប់​កល
           នរណា​យល់​គង់​សរសើរ​ថា​នួន​ល្អង​ចេះ         តែង​ប្រាណ​ត្រូវ​ប្រមាណ​មិន​មាន​ឆ្គង
           ចុះ​ទំនង​មយុរម​សម​សណ្ឋាន ។                    មែន​រូប​ល្អ​ស​សម​ឧត្ដម​សក្ដិ៍
           តែ​មិន​ចេះ​ទុក​ដាក់​ឲ្យ​សម​ប្រាណ                  គង់​មិន​ស្ទុះ​កាយ​ស្ទើត​ឆើត​ទៅ​បាន
           ខុស​សណ្ឋាន​ឥន្ទ្រីយ៍​ឆវីវណ្ណ ។                      ប្រការ​មួយ​ទោះ​ដើរ​ដំណើរ​នាទ
           សន្សិម​យាស​យាង​បាទ​ចរ​ដោយ​ជាន់             កុំ​បង់​បោយ​ផ្ងា​ហាត់​ក្រពាត់​ពន្ធ
           កុំ​បើក​ថន់​បន្ថយ​ថ្នក់​ក្រោម​ផ្ចិត ។                   កុំ​ដើរ​ក្រោយ​កាយ​យោគ​ងោគ​ខ្និក​ខ្នក់
           កុំ​សិត​សក់​កណ្ដាល​ធ្លា​មិន​ស្និត                      ឃើញ​ភឿន​មកុំ​លលេង​តាម​ចិត្ត
           មក​ស្ថាន​ស្ថិត​សិម​គិត​ប្រឹក្សា​គ្នា ។                   ឲ្យ​កំណត់​កត់​ចាំ​ពាក្យ​ណា​គាប់
           កុំ​បី​ត្រាប់​ពាក្យ​ពុត​ពោរ​ពាលា                        កុំ​និយាយ​ឡោះ​ឡែះ​កែះ​កៀវ​គ្នា
           កុំ​នាំ​ពា​ក្រៅ​ក្នុង​ចេញ​ចូល​ស្ថាន ។                   ទី​ភូមិ​ណា​ស្រី​ជួ​មិន​គួរ​ចរ
           ទៅ​អប​អរ​រាប់​រ​ជា​សន្ដាន                              ទី​ភូមិ​ណា​ប្រុស​ជុំ​កុំ​លលាន
           ធុរៈ​មាន​រក​ចាស​គេ​ជូន​ទៅ ។                        ចូរ​រវាំង​ការណ៍​កេរ្តិ៍​កុំ​ចេរ​ចរ
           តាម​ផ្ទះ​ពួក​និករ​សាច់​ញាតិ​ផៅ                      កុំ​ឡើង​ផ្ទះ​ញាតិ​មិត្រ​ឥត​គេ​ហៅ
           តែ​ត្រេច​ទៅ​ញយ​ៗ គង់​ថយ​សក្ដិ៍ ។               
           នឹង​អង្គុយ​ឲ្យ​ស្រគត់​ស្រគំ​កាយ                      កាល​និយាយ​កុំ​លាយ​សើច​រលាក់
           កើត​ជា​ស្រី​ក្ដី​ខ្មាស់​មាន​ច្រើន​ថ្នាក់                   ចូរ​ស្ងួន​សក្ដិ៍​រក្សា​ការណ៍​ក្ដី​ហ្មង ។
           នៃយៈ​នេត្រ​កុំ​សង្កេត​ឲ្យ​កឺន​ណាស់                មើល​តែ​ច្បាស់​យល់​ជាក់​ដាក់​វិញ​ហោង
           បើ​ផ្លេក​ទៅ​យល់​អស់​កំឡោះ​ផង                    កុំ​មៀង​ហ្មង​ផ្អង​ផ្អៀង​សំឡឹង​គន់ ។
           ឯ​នេត្រា​នាំ​អាត្មា​ឲ្យ​មួហ្មង                              ដូច​ទំនង​ណេះ​នាំ​ឲ្យ​សម្ពន្ធ
           ពិត​មិន​ពិត​គេ​ក៏​ដិត​ចិត្ត​ចៅ​លន់                     ពាលៈ​ជន​ប្រមាទ​មារ​យាទ​បាន ។
           តែ​បើ​ស្ដី​ស្រី​នឹង​ប្រុស​តែង​ប្រតិពន្ធ                  មិន​ដែល​ណា​នឹង​អត់​ក្ដី​រួម​ស្ថាន
           មែន​បើ​ស្ម័គ្រ ៗ ទុក​តែ​ក្នុង​ប្រាណ                   កុំ​ស័្មគ្រ​ស្មាន​ចេញ​ក្រៅ​ឲ្យ​គេ​យល់ ។
           ដូច​សាខា​ព្រឹក្សា​ត្រូវ​ខ្យល់​បោក                      រំជួយ​យោគ​ក៏​តែ​មែក​មិន​ងេក​គល់
           ចូរ​តាំង​ចិត្ត​សណ្ឋិត​កុំ​គិត​ខ្វល់                        ទំនង​កល់​ចាម​រីរក្សា​កាយ ។
           ខ្លួន​នួន​នាង​ដូច​យ៉ាង​ផ្កា​ប្រទុម                       ទើប​ក្រពុំ​ផុស​ជ្រែក​វែក​ជល​សាយ
           ទ្រង់​សុគន្ធ​កេសរ​ក្លិន​ខ្ចរ​ខ្ចាយ                        មិន​ដែល​ណាយ​ភូមិរី​គ្លី​លំអង ។
           គ្រាន់​បាន​ក្រេប​រស​ជាតិ​រេណូ​ផ្កា                    ឆ្អែត​កាល​ណា​ក៏​លាលាក​ចេញ​ផ្គង
           មិន​នៅ​ផ្គង់​បំរុង​រស​ទៀត​លង                        ដូច​ទំនង​ចិត្ត​ប្រុស​មិន​ខុស​គ្នា ។
           បើ​ប្រុស​ណា​ប្រាថ្នា​មក​រួម​រ័ក្ស                        ឲ្យ​ស្គ័ល​ជាក់​ជើង​ប្រុស​នោះ​យ៉ាង​ណា
           វិស័យ​ប្រុស​ច្រើន​ប្រាជ្ញ​ប្រែ​សត្យា                    ដែល​ថា​ស្រឡាញ់​ចៅ​តើ​ម្ដេច​មិញ ។
           ចូរ​ពិនិត្យ​គិត​រំពឹង​ឲ្យ​ដឹង​ណែ                        កុំ​ធ្វើ​តែ​ចិត្ត​ល្ហ័ស​ក្រែង​ផ្ដាស់​វិញ
           យោគ​ទៅ​មុខ​ទុក​ឲ្យ​បែង​បទ​ចេញ                  ឃើញ​ចំណែញ​ពេញ​ចិត្ត​សូម​ចេញ​មុខ
           ត្រចៀក​ឮ​កុំ​លុះ​លលើ​តាម                            សង្កត់​កាម​សង្កិន​ស្ដាប់​ស័ព្ទ​ទំនុក
           ល្មម​នឹង​គេច​ឬ​នឹង​កែ​បំបែ​មុខ                        ឬ​ជា​ល្មម​ដាក់​ទុក​តួ​យ៉ាង​ណា ។
           តោង​គ្រិក​ក្រង​ហ្មង​មើល​ឲ្យ​ប្រាកដ                 កុំ​អាល​ជឿ​ខ្យល់​មាត់​ប្រុស​ចរចា
           ឧបាយ​ប្រើ​មេ​អណ្ដើក​មាន​ប្រាជ្ញា                   នាំ​សារាការ​ប្រឡោម​លោម​បំព្រាង ។
           មេ​អណ្ដើក​កុំ​ទៅ​ជឿ​ជា​បន្ទាត់                        អណ្ដាត​បត់​ថ្ពូត​ភល​ច្រើន​យ៉ាង
           សរសើរ​តែ​ពី​មាន​បុណ្យ​កូន​ខុន​ណាង            មក​អួត​អាង​ឲ្យ​តែ​លុះ​ចុះ​ចិន្ដា  ។
           តែ​គឺ​មោះ​មិន​ចំពោះ​ដូច​និយាយ                    នឹង​បែកាយ​បៀត​កើយ​ទៅ​ត្រង់​ណា
           ដូច​គេ​ភ​ប្រាប់​លាភ​ស្រុក​លង្កា                       មិន​គួរ​យាត្រា​តាម​ពាក្យ​គេ​ប្រាប់ ។
           ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ភ្នែក​ប្រៀប​ដូច​ភ្នែក​ងងឹត                  នឹង​សង្កេត​ពិត​មិន​ពិត​តាម​សូរ​ស័ព្ទ
           គេ​នឹង​នាំ​ទៅ​ស្លាប់​ក៏​ស្លាប់​ឆាប់                       នឹង​ជឿ​ស្ដាប់​មនុស្ស​នេះ​ក៏​ក្រសល់ ។
           មេ​អណ្ដើក​ដូច​ខ្មោច​បីសាច​ខូច                     តែ​គេ​បន់​តិច​តួច​ក៏​ភា្លម​ដល់
           យក​អាសា​ប្រាថ្នា​ស៊ី​កំណល់                          មិន​ដឹង​តែ​ជឿ​ក៏​អស់​ខ្លួន ។
           ឯ​ក្ដី​ជួ​តួ​ឯង​ក៏​ដឹង​គ្រប់                                   ការ​នឹង​គប់​សែព្វ​មិត្រ​ឲ្យ​ធួន
           ពិគ្រោះ​ស្ដាប់​អា​ការ​ឲ្យ​មាំ​មួន                         កុំ​អាល​ព្រម​យ៉ម​ខ្លួន​ចុះ​ងាយ ៗ ។
           មែន​ការ​រក​ស្វាមី​នេះ​ក្រ​ណាស់                      វា​ច្រើន​ផ្ដាស់​តែ​កញ្ឆា​សុរា​បាយ
           បើ​ស្រ្តី​ណា​រួម​ត្រេក​ផ្ដេក​ផ្ដិត​ការ                     គង់​អន្តរាយ​អប្ប​ចុន​ធន់​ធាន​ក្រោយ ។
           ធម្ម​ជាតិ​ប្រុស​ខូច​ពូជ​ពាល​ពិត                       វា​ច្រើន​តែ​ប្រព្រឹត​ទុក​ទោស​ឲ្យ
           សារ​ពើ​កិច្ច​ការ​មិន​ចង់​គយ                           បាន ១រយ​បង់ ១ ពាន់​មិន​គ្រាន់​ចាយ។
           ពុំ​មាន​គិត​ជួញ​ប្រែ​ស្រែ​ចំការ                         ចេះ​តែ​តែង​អាត្មា​ដើរ​កែ​ក្រាយ
           នាំ​ភឿន​ផូង​ចូល​រោង​សុរាបាយ                      ជក់​អាភៀន​ញៀន​កាយ​ទាល់​អស់​ប្រាណ
           កាល​បើ​អស់​ធន់​ធាន​គ្មាន​អ្វី​កែ                       ក៏​លើក​យក​សួន​ស្រែ​នៅ​ភូមិ​ស្ថាន
           ទៅ​បញ្ចាំ​ឲ្យ​គេ​អន្តរ​ធាន                               ចិត្ត​មិន​មាន​អាណិត​កូន​ប្រពន្ធ ។
           លុះ​អស់​ខ្លួន​កើត​ក្លាយ​ត្រេច​ប្រចុប                 ដើរ​លេង​យប់​គប់​ភ្ឿន​គិត​លួច​ប្លន់
           លុះ​កម្ម​ផ្ដល់​អកុសល​ឲ្យ​គេ​ទាន់                     គេ​ក៏​ពន្ធ​ចាប់​ទៅ​ជូន​នគរបាល ។
           ឲ្យ​ចុះ​ក្ដី​វាយ​ខ្នង​ចង​ហាល​ថ្ងៃ                         កើត​ចង្រៃ​នៅ​គុក​ទុក្ខ​រំខាន
           ខ្លួន​ប្រពន្ធ​ឯ​ណា​ក៏​ធន់​បាន                           គង់​ចុះ​សាន​ក្រុម​ទណ្ឌ​ពន្ធ​ករ​ឯង ។
           បែប​យ៉ាង​នេះ​មាន​ច្រើន​ហើយ​អានង្គ             ចូរ​ខំ​ប្រុង​គំនិត​គិត​ឲ្យ​វែង
           កុំ​ឃើញ​តែ​រូប​ល្អ​ស្រឡាញ់​ឯង                       ដល់​ក្រោយ​លិច​គិត​លែង​ឯ​ណា​បាន ។
           ប្រុស​ខ្លះ​នោះ​តែង​អង្គ​ដើរ​ចង់​ស្រី                   ចង​ការ​ខ្ចី​ប្រាក់​គេ​មក​តែង​ប្រាណ
           ឃើញ​កល្យា​ប្រាថ្នា​រ័ក្ស​រួម​ស្ថាន                      ទើប​អួត​ប្រាណ​ថា​ខ្លួន​អ្នក​មាន​ធំ ។
           យក​ប្រាក់​សូក​មេ​អណ្ដើក​អណ្ដាត​ជា              ឲ្យ​មក​ស្ដី​ពណ៌នា​រឿង​ម្នោរម្យ
           ឯង​មិន​ដឹង​ក៏​ស្មាន​ថា​មាន​ធំ                          ក៏​ជឿ​ចុះ​ចិត្ត​ពុំ​មាន​សង្កា      ។
           ដល់​ថ្ងៃ​ម្ចាស់​ប្រាក់​គេ​មក​ដល់                        ទារ​ប្ដឹង​ប្ដល់​ទាល់​លុះ​ចុះ​អាជ្ញា
           ឯង​ប្រពន្ធ​ក៏​ពន្ធ​ជា​មួយ​គ្នា                             និង​គេច​រាង​ណា​រួច​កំនួច​ជាប់ ។
           មាន​ប្រុស​ខ្លះ​ខ្ជី​ខ្ជា​ខ្ជិល​រក​ស៊ី                           ចង់​បាន​តែ​នារី​គេ​មាន​ប្រាក់​ស្រាប់
           ស្អាង​តែ​អង្គ​ឲ្យ​តែ​ប្រពន្ធ​ផ្គាប់                         លុះ​អស់​ទ្រព្យ​គេច​ត្រឡប់​មិន​រាប់​អាន
           ប្រុស​ខ្លះ​នោះ​លុះ​ល្បែង​បៀ​ប៉ោ​ថូ                    ចិត្ត​ម៉ៅ​មួ​លួច​លេង​ឥត​ស្រាក​ស្រាន
           សំពត់​អាវ​ផ្តិល​ថាស​តុក​តោក​ពាន                  យក​ទៅ​ទុយ​តាម​រាន​រោង​ចំណាំ ។
           តែ​កង​ចារ​សេមា​ដែល​កូន​ពាក់                       លួច​ស្រាយ​ដាក់​កាប៉ៅ​ទៅ​បញ្ចាំ
           កូន​ប្រពន្ធ​ក៏​ធន់​ទៅ​តាម​កម្ម                          មុខ​ក្រជាំ​ទ្រាំ​បំរើ​ការ​គេ​ទៅ ។
           ហៃ​អានង្គ​នារី​រូប​ចំណាប់                              អញ្ជើញ​ស្ដាប់​បរិយាយ​យើង​ប្រដៅ
           ប្រុស​ឥឡូវ​ច្រើន​ជូ​ជាតិ​ណា​ចៅ                      កុំ​ចើក​ទៅ​រួម​រ័ក្ស​ឲ្យ​ធ្លាក់​ប្រាណ ។
           វិស័យ​ប្រុស​ទុច្ចរិត​ចិត្ត​អ្នក​លេង                     នាំ​ឲ្យ​វង្វែង​រំខាន
           ទោះ​មាន​ប្រាក់​ចាក់​គរ​ជា​កោដិលាន               គង់​អន្ដរធាន​គ្មាន​សល់​ដល់​កូន​ចៅ ។
           មាន​ប្ដី​ខុស​តុះ​គំនិត​ចិត្ត​ស្ទើរ​បែក                   អង្គុយ​ជូត​តែ​ទឹក​ភ្នែក​អន់​អួល​ក្ដៅ
           ស៊ូ​ទ្រ​ទ្រាំ​តាម​កម្ម​ចាំ​ចិត្ត​នៅ                           នឹង​បែ​ទៅ​កែ​ខ្លួន​ក៏​ជួន​ចាស់ ។
           តែ​ចិត្ត​មនុស្ស​នេះ​ម្នះ​ទៅ​រក​ខុស                     ម្ដេច​មិន​មើល​ទាប​ខ្ពស់​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់
           ឃើញ​តែ​ប្រុស​ក៏​ព្រើល​ទៅ​ផ្ដេស​ផ្ដាស់              ដល់​ក្រ​ក្រោយ​គិត​ក្រឡាស់​សែន​ក្រក្រី
           ជា​សត្រី​ល្អ​កាល​ពេញ​ក្រមុម                          ចំរើន​សម​សក្ដិ៍​យស​ព្រោះ​ស្វា​ម៉ី
           តែ​ចាស់​ចុះ​គិត​លែង​ស្វែង​រក​ថ្មី                      ក៏​សាប់​សូណ្យ​រាសី​ដូច​ថ្បូង​ធា  ។
           ល្អ​អាក្រក់​តែ​គ្រា​នៅ​ក្មេង​គ្រាន់                       ចុះ​មាន​ប្ដី​ពីរ​បី​ក៏​អស់​ថ្លា
           នឹង​ត្រឡប់​ក្មេង​វិញ​បាន​កាល​ណា                  ផុត​ប្រាជ្ញា​នឹង​គិត​កែ​មាន​តែ​ទុក្ខ ។
           បើ​ស្រី​ណា​កប​កេរ្តិ៍​ឥរិយា​គាប់                        ទោះ​ខាត់​ទ្រព្យ​ខាត់​ធុន​ចុន​សព្វ​មុខ
           គង់​មាន​គេ​សង្គ្រោះ​ជួយ​ដោះ​ទុក្ខ                   ចំរើន​សុខ​រាសី​សួស្ដី​ជា ។
           ប្រៀប​ដូច​មាស​នព្វគុណ​កប​រស្មី                    មាន​ដំឡៃ​ឥត​បី​នឹង​ពណ៌នា
           ថា​បើ​តួ​ជួ​ចិត្ត​ឥត​ឥរិយា                                នឹង​ដុស​ខាត់​យ៉ាង​ណា​មិន​ថ្លា​បាន ។
           ប្រៀប​ដូច​មាស​ក្រឡៃ​រស្មី​អាប់                       នឹង​ប្រដាប់​កាយ​ក៏​មិន​ថ្កើង​ថ្កាន
           អ្នក​ត្រូវ​ការ​តែង​អង្គ​មិន​ចង់​បាន                     លក់​ដូរ​គ្មាន​កាំ​រៃ​ថ្លៃ​ថយ​ថោក ។
           ហេតុ​នោះ​នួន​ចូរ​ស្ងួន​រក្សា​ប្រាណ                   កុំ​ឲ្យ​មាន​មន្ទិល​មួ​ហ្មង​មក
           គួរ​មិន​គួរ​គួរ​គិត​ឲ្យ​ត្រូវ​ច្រក                           កុំ​កាន់​យក​ជា​គាប់​ប្រក​កាយ ។
           ចូរ​នៅ​ក្នុង​ឱវាទ​ញាតិ​វង្ស                              រក្សា​ទ្រង់​តាម​វង្ស​សែស​ឡាយ
           គួរ​ពី​សែក​ឯក​ឈ្មោះ​ឮ​សុះ​សាយ                    កុំ​ស្ទុះ​ទៅ​តាម​ព្រះ​ពាយ​គឺ​ពាក្យ៍​ប្រុស ។
           ឯ​ខ្យល់​មាត់​បុរស​នេះ​ខ្លាំង​ក្លា                         លោក​តែង​ថា​អណ្ដាត​នេះ​ដឹង​រស់
           ចូរ​រវាំង​កំលាំង​ខ្យល់​បុរស                             កុំ​ឲ្យ​ចូល​ជ្រាប​អស់​សារ​ពាង្គ​កាយ ។
           បើ​គេ​ស័គ្រ​ឲ្យ​សូម​ដល់​មែឪ                           កុំ​រត់​ទៅ​ដោយ​កាម​តាម​ងាយ ៗ
           ដល់​គេ​ស្អប់​ឯង​ត្រឡប់​ជា​មេមាយ                  ឯ​កា​កាយ​ខ្មាស់​គេ​កឺន​ពេក​ពន់ ។
           ខាង​ម៉ែ​ឪ​ក៏​ក្រោធ​ពិរោធ​ខ្លាំង                          ចង​វាយ​ជេរ​ដោយ​កំលាំង​ទោសោ​លន់
           ព្រោះ​កាច់​មុខ​លោក​ខ្មាស់​អស់​មហាជន          មិន​គិត​គន់​ស្រឡាញ់​ប្រាណ​ទើប​បាន​ទុក្ខ
           បើ​ប្រទះ​ម៉ែឪ​ចិត្ត​ខ្លាំង​ក្រៃ                              ក៏​លក់​ភ្នៃ​ឲ្យ​ចៅ​ប្ដី​បារា​មុខ
           បើ​ប្រុស​ក្រ​កុំ​រក​ឡើយ​ក្ដី​សុខ                          ខ្លួន​ធ្វើ​ល្មក់​តោង​លក់​ខ្លួន​នាង​ឯង ។
           នឹង​បន្ទោស​ម៉ែឪ​ឯ​ណា​បាន                           ព្រោះ​សន្ដាន​គិត​ខុស​លុះ​ដោយ​ល្បែង
           ស្រឡាញ់​ប្រុស​ចុះ​ចោល​ម៉ែឪ​ឯង                   មិន​គិត​ក្រែង​គុណ​លោក​ប៉ុន​ទាំង​ភ្នំ ។
           លោក​ចិញ្ចឹម​មក​ប៉ង​នឹង​ឲ្យ​មាន                     គូ​បូរាណ​វេណី​នឹង​ស៊ី​នំ
           លុះ​កូន​ស្រី​ទូរ​យស​ខុស​អារម្មណ៍                   ទើប​ក្រៀម​ក្រំ​ក្រោធ​កូន​សូណ្យ​គំនិត ។
           បើ​កូន​ជា​ក៏​មាន​មុខ​ស្រងា                             ញាតិ​វង្ស​ពង្សា​ក៏​ថ្លា​ចិត្ត      
           ទោះ​ព្រៀន​លាន​នៅ​នា​ស្ថាន​ឆ្ងាយ​ជិត             ក៏​មាន​ចិត្ត​សរសើរ​នួន​អនង្គ ។
           ហៃ​នារី​ឆោម​យង់​ចូរ​ប្រុង​ប្រាណ                    កុំ​លលាន​តាម​ចិត្ត​ដែល​គិត​ចង់
           គិត​ទុក​មុខ​ម្ដាយ​អាពុក​ត្រកូល​វង្ស                 រក្សា​អង្គ​ឲ្យ​គង់​កេរ្តិ៍​ម៉ែឪ ។
           កាល​ទុំ​ជោរ​គួរ​ជុំ​រូស​ជ្រូស​ចាក​ទង                  កុំ​ជ្រូស​ឆ្ងាយ​ឲ្យ​រំលង​ពី​ដើម​ទៅ
           កុំ​ដណ្ដើម​ទុំ​មុន​ឲ្យ​ហ្មង​សៅ                           យល់​មិន​ត្រូវ​ច្បាប់​នារី​ពី​បូរាណ ។
           កុំ​គិត​ឡើយ​ត្រង់​គូ​គង់​បាន​ទេ                        ឧស្សាហ៍​តែ​ធ្វើ​ការ​រក​ធន់​ធាន
           សន្សំ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ឲ្យ​កើត​មាន                       ទើប​នឹង​បាន​ពឹង​ពុំ​នាក់​នៃ​អាត្មា ។
           ទៅ​ខ្សត់​អ្វី​ប្ដី​ល្អ​នឹង​ត​វង្ស                                គង់​អ្នក​ល្អ​ស្មើ​ពង្ស​​មក​ប្រាថ្នា
           ម៉ែ​ឪ​រៀប​ទុក​ដាក់​តាម​ធម្មតា                         មាន​សង្ហា​រាសី​ល្បី​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ ។
           មួយ​ការ​ស្រី​គប្បី​រៀន​ឲ្យ​ចេះ                          ជា​ចំណេះ​គ្រឿង​រក​ចិញ្ចឹម​ពោះ
           ញាតិ​សន្ដាន​ឆ្ងាយ​ជិត​តាំង​ចិត្ត​ស្មោះ               កុំក​ឈ្លោះ​ឲ្យ​មោះ​ជា​សត្រូវ  ។
           អាធ្យា​ស្រ័យ​អ្នក​ក្រៅ​ហៅ​ថា​ញាតិ                  ពឹង​ផ្ញើ​មាត្រ​ក្រែ​មាន​ធុរៈ​ក្ដៅ
           ខ្ញុំ​កំ​ដរ​យក​ស្ករ​ល​ប្រើ​ហៅ                             ខឹង​ជេរ​ទៅ​ហៅ​មក​យក​តែ​ការ ។
           រឿង​ចំអាប​បង្អែម​សែម​សម​ហាត់                   ឲ្យ​ចេះ​ចាត់​តាម​រឿង​គ្រឿង​អាហារ
           ចូល​ជំនុំ​មាន​ល្វល់​មង្គលការ                          កាន់​ភ្នាក់​ងារ​អ្វី​ៗ​មាន​ការ​ផ្ចង់ ។
           ចុះ​ជំ​នុំ​ឲ្យ​ច្រឡំ​គេ​អ្នក​ល្អ                               ចៀម​ខ្លួន​ក្រកុំ​ដំឡើង​ដំកើង​អង្គ
           គេ​ឲ្យ​អ្វី​ប្រមាណ​យក​ឲ្យ​សម​ទ្រង់                   កុំ​លោភ​លង់​បង់​លាភ​ភាព្វ​នឹង​អាប់ ។
           ចូល​ធ្វើ​អ្វី​គប្បី​ដណ្ដឹង​សួរ                              ការ​មិន​គួរ​ខ្លួន​ក្រមុំ​កុំ​អាល​ចាប់
           គេ​បង្គាប់​សូម​ធ្វើ​តាម​បង្គាប់                          ចាប់​ឲ្យ​ជាប់​តាម​ការ​អាសា​គេ
           បើ​ចូល​ថាស​រួម​មួយ​នឹង​អ្នក​ល្អ                       លូក​សម្ល​អន្លក់​នៅ​មុខ​មេ
           កុំ​លាលាម​លោលូក​ទៅ​មុខ​គេ                       ប្រមាណ​តែ​ល្មម​ស្រួល​ទទួល​ទាន ។
           អ្វើ​ឆ្ងាញ់​នៅ​ឆ្ងាយ​កាយ​មិន​ដល់                      កុំ​រវល់​លូក​ឲ្យ​គេ​ថា​បាន
           ឆ្ងាញ​មិន​ឆ្ងាញ់​នៅ​មុខ​ខ្លួន​ប៉ុន្មាន                    ទទួល​ទាន​គ្មាន​និន្ទា​ជា​សួ​ស្ដី ។
           ជា​នារី​តែង​រៀន​កិច្ច​ដាក់​ទុក                          ការ​រក​ស៊ី​ចុក​ដេក​ដើរ​ធ្វើ​អ្វី​ៗ
          មើល​ប្រមាណ​តាម​ស្ថាន​ខ្លួន​ជា​ស្រី                  ជាត​ិ​សត្រី​ស្រី​ក្រមុំ​ធំ​ឥរិយា ។      
          មែន​តែ​ធ្វើ​ការ​អ្វី​ខំ​ឲ្យ​ស្រេច                             កុំ​ភ្លាំង​ភ្លេច​គេច​ចោល​ទៅ​ឯ​ណា    
          រវាំង​តែ​កិច្ច​ការ​នៃ​អាត្មា                                  កុំ​ខ្ជី​ខ្ជា​គប់​ភឿន​លឿន​ពឿន​ទៅ ។  
           បើ​នឿយ​ណាស់​ប្រាស់​ដេក​ទៅ​ជា​វិញ             កុំ​ចូល​ចេញ​ឥត​ការ​យល់​មិន​ត្រូវ   
           អ្វី​ឆោ​ឡោ​ឡើង​កុំ​ផ្អើល​ទៅ                             ស្ដាប់​ឲ្យ​ជាក់​រាក់​ជ្រៅ​សូម​សួរ​គ្នា ។ 
         រវាង​មើល​ទី​ស្ថាន​របស់​ទ្រព្យ                            គន់​ឲ្យ​សព្វ​នេះ​នោះ​នៅ​ត្រង់​ណា   
         ឃើញ​ខាត​ចុះ​គួរ​ឲ្យ​បំ​ពេញ​រ៉ា                           របស់​    ណា​គួរ​ចំណាយ​ឲ្យ​ចាយ​ចេញ ។ 
          មាន ១ ស្លឹង​ប្រឹង​ប្រចុប​ឲ្យ​គ្រប់​បាទ                 កុំ​ឲ្យ​ខាត​ដោយ​ការ​មិន​គួរ​ទិញ      
           បើ​ធ្វើ​តិច​ស៊ី​តិច​គិត​ឲ្យ​ពេញ                          កុំ​ចាយ​ចេញ​លើស​កំណត់​ខ្សត់​នឹង​ដល់     
          មិន​គួរ​ទិញ​កុំ​ទៅ​ទិញ​បុល​គេ​មក                     មើល​លៃ​លក​ល្មម​តែ​មួយ​គ្រា​ល្វល់ 
           បើ​ម៉ែ​ឪ​ចាស់​ជរា​រោគា​ដល់                            ខំ​ខ្វាយ​ខ្វល់​ប្រដិប័ត្តិ​លោក​ទាំង​ទ្វី ។
           ព្រោះ​ជន​កជន​ទីរ័ប​អាន                               បង្កើត​ប្រាណ​បាន​ធំ​ដឹង​សេចក្ដី     
           ថ្នម​បបក់​បញ្ចុក​បាយ​ចំណី                           ប៉ង​នឹង​ពឹង​កូន​ស្រី​ជា​ត្រី​មុខ ។       
           បើ​នួន​ជា​មាន​ចិត្ត​ឧបត្ថម្ភ                              កុសល​នាំ​ជួយ​ឲ្យ​បាន​ក្ដី​សុខ
           នឹង​ប្រាកដ​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ឮ​សុះ​ស្រុក                    ដារាប​លុះ​ឆ្ពោះ​មុខ​កាន់​ពិមាន ។
           ទេព្វ​សោឡស​ទាំង​អស់​សឹង​សាទរ                  ចំរើន​ពរ​បរិបូរណ៍​សុខ​ក្សេម​ក្សាន្ត  
           ប្រកប​យស​ខ្ពស់​ល្អ​ត​វង្ស​វ៉ាន                          ព្រោះ​ដែល​បាន​ប្រដិបត្តិ​ម៉ែ​ឪ​ល្អ ។  
           មែន​ស្រី​ណា​ឫស្សា​ធ្វើ​ទុច្ចរិត                          ពុំ​មាន​គិត​គុណ​លោក​ចិញ្ចឹម​ម     
          ឃើញ​ម៉ែ​ឪ​ដល់​នៅ​សេចក្ដី​ក្រ                          មិន​តប​ត​គុណ​លោក​ប៉ុន​កេសី ។   
           គិត​ខ្មាស់​គេ​ក្រែង​មាន​គេ​សួរ​ថា                      នេះ​មាតា​បិតា​ខ្លួន​ឬ​អ្វី
           តែ​បន្លប់​លុប​គុណ​បុព្វការី                             បដិសេធ​បិទ​សេចក្ដី​ដទៃ​ផ្ដាស់ ។
           យក​ឪ​ម្ដាយ​ខ្លួន​ជា​ខ្ញុំ​ឯង                                ស្ដី​គំហិក​ស្ដី​កំហែង​មិន​ក្រែង​ចាស់
           ប្រើ​រែក​ទូល​តាម​ក្រោយ​មិន​មាន​ខ្មាស់             តាំង​ប្រើ​ប្រាស់​សព្វ​ទិន​មិន​បូជា ។
           ស្រី​យ៉ាង​នេះ​តែ​រលត់​ផុត​ជីវី                          គង់​មិន​រួច​ឡើយ​អំពី​ជាតិ​និរយា
           មិន​ឃើញ​សែង​សុរិយ័ន​ព្រះ​ចន្ទ្រា                   នៅ​សោយ​ទុក្ខ​វេទនា​ក្នុង​អវិចី ។
           បើ​រស់​នៅ​ជា​មនុស្ស​យើង​នេះ​ណា                 ហ្វូង​ទេព្ដា​នឹង​ផ្ដា​សាប្រក្រតី
           ឲ្យ​តោក​យ៉ាក​លំ​បាក​កើត​អប្រិយ                   លើ់ស​លែង​ក្ដី​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​ក្ដៅ ។
           ទោះ​ជា​មាន​ធន​ធាន​ទ្រព្យ​ទាំង​ឡាយ              គង់​អន្តរាយ​ខ្ចាយ​ពាស​វិនាស​ទៅ
           កើត​ចោរ​ភ័យ​អគ្គីភ័យ​មក​សត្រូវ                    ព្រោះ​ចិត្ត​ខ្មៅ​ទុច្ច​រិត​គិត​នេរ​គុណ ។
           ស្រី​យ៉ាង​នេះ​ប្រុស​កុំ​នែប​អែប​រួម​រក្ស              នឹង​ថយ​សក្ដិ៍​យស​សាប​លាភ​ខាត​ទុន
           ត្រឹម​តែ​ម៉ែ​ឪ​វា​គ្មាន​ការណ្យ                            នេរ​គុណ​មិន​មាន​គិត​អនិច្ចា ។
           ស្រី​មិន​ល្អ​គួរ​កុំ​គប់​សម្ភព្វ​ជិត                         យក​ជា​មិន​ឲ្យ​ហ្មង​ដល់​អាត្មា
           គួរ​ចៀស​វាង​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ចេញ​ពី​វា                       ស្វែង​រក​គ្នា​ចិត្ត​បុណ្យ​ដឹង​គុណ​គាប់ ។
           ចូរ​ទូន្មាន​ចិត្ត​ខ្លួន​ឲ្យ​ស្លូត​ត្រង់                         រក្សា​វង្ស​ជា​ក្រមុម​តាម​ក្រម​ច្បាប់
           កុំ​មួម៉ៅ​ទៅ​ដោយ​ការ​សាប់​ច្បាប់                     មើល​សណ្ដាប់​អ្នក​ល្អ​ត​វង្ស​វ៉ាន ។
           កុំ​ធ្វើ​ក្រៅ​ច្បាប់​ស្រី​ឲ្យ​ស្ដី​ខុស                          ស្រឡាញ់​ប្រុស​ក្រៅ​ចិត្ត​ម៉ែ​ឪ​ប្រាណ
           កាត់​ប្រយោជន៍​សាលោហិត​មិត្រ​សន្ដាន          ឲ្យ​លោក​បាន​ទុក​ទោស​ក្នុង​លោកីយ៍ ។
           ប្រុស​ជួជាតិ​ញាតិ​ស្អប់​បំបែក​ចេញ                 ទៅ​ស្រឡាញ់​រត់​តាម​យក​ជា​ប្ដី
           ជំរត់​គ្នា​ទៅ​ឡើង​លោក​មន្ត្រី                           ត​ជា​ក្ដី​នឹង​ម៉ែឪ​នៃ​ប្រាណ ។
           ម៉ែឪ​សោត​ក្រោធ​សល់​ទាល់​គំនិត                   មិន​ដឹង​គិត​នឹង​កែការ​នោះ​បាន
           នាំ​គ្នា​យំ​ក្រំ​ចិត្ត​អាណិត​ប្រាណ                       ព្រោះ​កូន​គ្មាន​អៀន​ខ្មាស់​ផ្ដាស់​ខុស​ផ្លូវ
           លេប​ក៏​ស្លាក់​ខ្ជាក​ក៏​ស្លែង​លែង​មិន​បាន            នឹង​គិត​អាន​ការ​អៀន​គ្មាន​ផ្លូវ​ទៅ
           ខ្លះ​មិន​ដឹង​គេ​ក៏​សួរ​ដល់​ម៉ែ​ឪ                          ថា​នាង​នោះ​កូន​ចៅ​អ្នក​ណា​ហា ។
           ខ្លះ​ដែល​ស្គាល់​គេ​ក៏​ប្រាប់​គ្នា​សាយ​សុះ             ថា​នាង​នោះ​កូន​អ្នក​នោះ​ឮ​គេ​ថា
           រត់​តាម​ប្រុស​ឈ្មោះ​ដូច្នោះ​ខុស​ពង្សា               អនិច្ចា​ម៉ែ​ឪ​នៅ​មិន​បាន​សុខ ។
           ខ្មាស់​អើយ​សែន​ខ្មាស់​គេ​ពេក​ក្រៃ                    កូន​ចង្រៃ​អប្ប​លក្ខណ៍​បំបាក់​មុខ
           មិន​អាណិត​ចិត្ត​ម្ដាយ​អាពុក                          បំណាច់​ថ្នាម​តាំង​ទុក​តាង​នេត្រា ។
           នែ​អនង្គ​នារី​រូប​ប្រសើរ                                  នាង​កុំ​ដើរ​ផ្លូវ​ខុស​ណា​នួន​ណា
           ចូរ​តាំង​ចិត្ត​ឲ្យ​សណ្ឋិត​ដោយ​ឥរិយា                ការណ៍​កេរ្តិ៍​ពង្សា​ថា​នន្តរ ។
           កើត​ជា​ស្រី​គ្មាន​អ្វី​សង​គុណ​ម៉ែ                       រក្សា​តែ​កេរ្តិ៍​លោក​ឲ្យ​ថា​វរ
           ស្មើ​សង​គុណ​លោក​ពឧទរ                            ប្រកដ​ឮ​នាម​ករ​ខ្ចរ​ខ្ចាយ​ទៅ ។
           ចូរ​ស្ងួន​ចិត្ត​គិត​កាយ​ជា​ក្រមុម                        កុំ​និយម​ឲ្យ​ខុស​ពី​ម៉ែឪ
           ស្ងួន​រក្សា​ចារិក​ឲ្យ​ត្រង់​ត្រូវ                             ដំកល់​នៅ​ក្នុង​ពាក្យ​ឱវាទាន ។
           ទោះ​ប្រាស្រ័យ​ចរចាន​ណា​នោះ                     កុំ​ពោល​ពាក្យ​ត្រគោះ​ឲ្យ​មោះ​មាន
           មិន​គួរ​ស្ដី​អញ​មឹង​ឲ្យ​ខឹង​ខាន                         ពាក្យ​តិរច្ឆាន​កុំ​ថ្លែង​សម្ដែង​ចេញ ។
           ឬ​នឹង​រៀន​ផ្លូវ​ឆ្មួញ​ជួញ​លក់​ដូរ                       ស្ដី​ឲ្យ​គួរ​ពោល​ពាក្យ​ជា​សំឡាញ់
           ទើប​លក់​ធូរ​ទិញ​ងាយ​បាន​ចំណេញ               ព្រោះ​គេ​ពេញ​ចិត្ត​ចាប់​ដោយ​វាចា ។
           ជា​មនុស្ស​នេះ​នឹង​សំគាល់​ត្រឹមខ្យល់​មាត់         ការ​មាន​ខ្សត់​កើត​យស​ព្រោះ​ជីវ្ហា
           បើ​ពាក្យ​ល្អ​កពី​រោះ​ចេញ​កាល​ណា                 គេ​មេត្តា​រាប់​អាន​បាន​លាភ​លន់ ។
           ទោះ​ប្រុស​ណា​មក​ប៉ង​បំណង​ចង់                  កុំ​ពីរោធ​ក្រោធ​បង្កើត​អាក់​អន់
           កាល​មិន​ស្នេហ៍​ក៏​កុំ​តែ​ពាក្យ​ពន្ធ                      វា​នឹង​បណ្ដោយ​ជាន់​ព្រោះ​ធ្លាប់​ស្និត ។
           ឯ​ជាតិ​ប្រុស​ទោះ​ជា​ព្រើល​មិន​មើល​ថាន          បើ​ស្រី​ព្រម​ល្មម​ប្រាណ​ទើប​ហាន​ជិត
           បើ​ស្រី​រាទំពា​រឹង​នឹង​នៅ​និត្យ                           មិន​ហាន​ជិត​ចូល​ស្នេហ៍​ទេ​អង្គ  ។
           ទឹក​នឹង​ហូរ​ៗ​តាម​ប្រឡាយ​ជីក                       ផ្កា​នឹង​រីក​ៗ​តាម​សែង​សូរិយង់
           ព្រះ​ពាយ​ផាត់​គន្ធរ​ភមរ​ត្រង់                         ប្រុស​អាច​ចង់​ព្រោះ​ស្រី​ចើក​បើក​អាការ
           ហេតុ​នោះ​​នួន​ចូរ​ស្ងួន​រក្សា​ប្រាណ                   កុំ​ឲ្យ​មាន​ហ្មង​សៅ​ផ្លូវ​ឱចារ
           កាត់​តម្រាយ​ប្រឡាយ​ប្រុស​ប្រើ​អាការ             កុំ​ស្និត​ស្នាល​ដោយ​សារ​ការ​មិន​ត្រូវ ។
           ពាក្យ​សំដី​ស្ដី​តាម​ការ​ដែល​មាន                      និយាយ​បាន​មិន​ហាម​ទេ​ឆោម​ឆ្លៅ
           ហាម​តែ​កេរ្តិ៍​ឥរិយា​ការ​មិន​ត្រូវ                        បង្ហាញ​ផ្លូវ​ឲ្យ​ប្រុស​ខុស​វេណី ។
           ច្បាប់​លោក​ហាម​គួរ​តាម​ច្បាប់​លោក​ហាម       កុំ​មួ​តាម​កាម​រាគ​រោល​ឥន្ទ្រិយ៍
           គិត​ឲ្យ​ត្រូវ​តម្រាប់​ច្បាប់​នារី                           ប្រកប​ការ​រក​ស៊ី​តាម​ធម្មតា ។
           មួ​ការ​ដេក​ដើរ​ឈរ​អង្គុយ​ក្ដី                            ចូរ​រវាំង​កាយ​ស្រី​តាម​ឥរិយា
           កុំ​បន្ទាន់​រាន់​ដើរ​ភ្លែត​ភ្លាត់​ថា                          មែន​បើ​ភ្លាត់​បាទា​ដួល​ខ្មាស់​គេ ។
           ឃើញ​អ្នក​ចាស់​ឬ​អ្នក​ធំ​ប្រជុំ​ខាង                    កុំ​គ្រ​វាស​ដៃ​កាង​បំបែ​រេ
           ចូរ​ឱន​តូ​ចរ​ទៅ​សូម​ផ្លូវ​គេ                              ឲ្យ​គេ​អត់​ទោស​មេ​សូម​យាត្រា ។
           មួយ​បើ​ទៅ​ផ្ទះ​គេ​ដោយ​មាន​កិច្ច                     តែ​សូរេច​ធូរៈ​ឆាប់​ម្នី​ម្នា
           កុំ​នៅ​យូរ​ក្រែង​គេ​ជិន​កើត​និន្ទា                       សេចក្ដី​ជួ​ប្រចក្ស​ជា​មាន​ដល់​កាយ ។
           បើ​អង្គុយ​ចូរ​រវាំង​សំពត់​ស្លៀក                        នឹង​ស្បៃ​កៀក​ចោម​ពុង​សំយុង​ជាយ
           មើល​សំរួល​ឲ្យ​ស្រួល​លំ​នាំ​កាយ                      យាម​សាបាយ​នឹង​សើច​ៗ ឲ្យ​គួរ ។
           ប្រើ​សន្សិម​ញញឹម​ត្រឹម​តែ​ភក្ដ្រ                      កុំ​សើច​ហ៊ោ​សូរ​លាក់​ឲ្យ​លាន់​សូរ
           កុំ​ឆ្ការ​ដៃ​ឆ្ការ​ជើង​ឡើង​អំប្បូរ                          ពាក្យ​មិន​គាប់​ពេល​មិន​គួរ​ឲ្យ​ឮ​ឆ្ងាយ ។
           នឹង​តែ​តួ​ក៏​កុំ​មួ​តែ​ការ​តែង                              នឹង​លាប​ព្រេង​ក៏​កុំ​លាប​ឲ្យ​ហូរ​ខ្ចាយ
           នឹង​លាប​ម្សៅ​ក៏​កុំ​លាប​ឲ្យ​លឿង​កាយ             គេ​នឹង​សើច​ឡក​ឡាយ​ដល់​ឆោម​ឆ្លៅ ។
           កាល​យាម​ត្រុត​សង្ក្រាន្ត​មាន​ការ​ហ្លួង              តែង​ឲ្យ​សំ​តាម​ក្រសួង​ស្មើ​ពង្ស​ផៅ
           លុះ​អស់​ខែត្រ​ទេស​កាល​ធ្វើ​ការ​ទៅ                 កុំ​មួ​នៅ​តែង​តួ​អស់​ខួប​ខែ ។
           ខ្លួន​អ្នក​ក្រ​ត្រូវ​ពិនិត្យ​គិត​រក​ស៊ី                       តាម​វេណី​ត្រកូល​វង្ស​ឪម៉ែ
           ដាំ​ដំណាំ​ដូង​ស្លា​ចំការ​ស្រែ                            ឧស្សាហ៍​ថែ​មើល​ស្មៅ​ជ្រួយ​ដាក់​ជី ។
           រៀន​វិជ្ជា​ឲ្យ​ចេះ​ជា​គ្រូ​គេ                                ទើប​ទំនេរ​មិន​សូវ​នឿយ​ឥន្ទ្រិយ៍
           ចេះ​ស្ទើ ៗ ធ្វើ​មិន​ស្ទាត់​ហត់​តិម​ធី                   ជា​នារី​មិន​ចេះ​អ្វី​ប្ដី​នឿយ​ឯង ។
           មាន​ខ្ញុំ​ស្រី​ខ្ញុំ​ប្រុស​ប្រើ​សប្បាយ                        ខ្លួន​ជា​នាយ​ល្ងង់​ការ​វា​មិន​ក្រែង
           ចេះ​ជា​ជាង​មិន​ព្រួយ​ទៅ​រែក​សែង                  ការ​ផង​ឯង​ត្រូវ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ។
           មាន​មាស​ប្រាក់​ដាក់​ទុក​សម្រាប់​កាយ             កុំ​ចែក​ចាយ​ឲ្យ​គេ​អួត​ថា​មាន​ប្រាក់
           ការ​គួរ​ចាយ​ឲ្យ​ចាយ​បំរុង​សក្ដិ៍                        ស្រងា​ភក្រ្ត​ព្រោះ​ប្រាក់​តាំង​ជា​មុន ។
           កុំ​ក​កាញ់​កំណាញ់​ក្រៅ​ដំរា                           កុំ​សទ្ធា​ធ្វើ​បុណ្យ​យល់​ដោយ​មុខ
           កុំ​អាង​ប្រាក់​ចាក់​ចាយ​រាយ​ស៊ុក​គ្រលុក            ចាយ​មើល​មុខ​ទុក​មើល​ក្រោយ​ការណ៍​គ្រាក្រ ។
           ជា​សត្រី​ភ្នាក់​ងារ​ចំណែក​ផ្ទះ                          មើល​ជុំ​រះ​បោស​ច្រាស​តាំង​ឲ្យ​ល្អ
           ទាំង​ផ្ទះ​បាយ​ឧស​ទឹក​ស្រូវ​អង្ករ                       គ្រឿង​ដាំ​ស្ល​ថែ​ទាំ​ឲ្យ​មាំ​មួន ។
           អ្វី​រាយ​រើស​ទុក​តាម​កន្លែង                             អ្វី​បាត់​ខំ​ស្វែង​រក​ឲ្យ​ធួន
           ដល់​ត្រូវ​ការ​មាន​ស្រាប់​សម្រាប់​ខ្លួន                 មិន​លំបាក​យ៉ាក​នួន​ណា​នួន​ណា ។
           មួយ​សោត​យប់​និន្ទ្រា​វេលា​ដេក                      ចូល​ដំណេក​បោស​ច្រាស​ទី​និន្ទ្រា
           អុជ​ទៀន​ធូប​ប្រណម្យ​ផ្គុំ​បូជា                         ក្រាប​វន្ទា​រំលឹក​គុណ​ព្រះ​រតន៍​ត្រៃ ។
           បី​ដង​ស្រេច​សន្សិម​និន្ទ្រា​ទៅ                          ទើប​កើត​នៅ​វិបុល​មង្គល​ជ័យ
           ពេល​នឹង​ក្រោក​ៗ មុន​អារុណ​ខៃ                     កុំ​ដេក​ហួស​ដល់​ថ្ងៃ​ចង្រៃ​ខ្លួន ។
           ក្រោក​ចេញ​យក​ទឹក​ទន់​លប់​ភក្រ្ត                   សំអាង​ខ្លួន​នួន​អ្នក​ឲ្យ​សម​សួន
           ប្រកប​ការ​បណ្ដា​មាន​របស់​ខ្លួន                      មើល​ថែ​ធួន​ក្នុង​ក្រៅ​តាម​ក្រិត្យ​ស្រី ។
           កុំ​ប្រមាទ​សង្ខារ​អាត្មា​ក្មេង                             ប្រកប​លេង​ដោយ​ល្បែង​ពុំ​ជូ​ក្ដី
           អំពើ​ពាល​នាំ​ពៅ​ឲ្យ​អប្រិយ៍                            ការ​លោកីយ៍​ច្រៀង​រាំ​នាំ​វង្វែង ។
           កុំ​គប់​ស្រី​សាមាន​សន្ដាន​ជួ                            ដែល​តែង​តែ​ខុស​ចារិត​ចិត្ត​អ្នក​លេង
           តែ​សូរិយា​ទន់​ៗ ចេញ​ទន្ទេង                          តាំង​សម្ដែង​ក្លែង​ឲ្យ​ប្រុស​យល់​ឡែប​ខាយ  
           តែ​ព្រឹក​ព្រាង​ស្អាង​ស្អិត​សិត​សយ​សក់             ឆ្លុះ​កញ្ចក់​រយ​ដង​ហ្មង​តែ​កាយ
           ត្រង់​កិច្ច​ការ​រក​ស៊ី​នឿយ​ណាយ                     ដើរ​កែ​ក្រាយ​គប់​ភឿន​ពាល​ដូច​គ្នា ។
           តែ​ឮ​ស័ព្ទ​សូរ​ស្គរ​ឬ​គង​ឃ្មោះ                          ក៏​ត្រេច​ដើរ​សើប​ស្ទុះ​សួរ​គេ​ថា
           ថ្ងៃ​នេះ​តើ​មាន​ល្ខោន​រាំ​ភូមិ​ណា                      លុះ​ដឹង​ថា​រាំ​ឯ​ណុះ​ស្ទុះ​ល​ឡើ ។
           ចូល​ជ្រក​ជ្រៀត​បៀត​បុ្រស​ត្រដុះ​ប្រាណ          នឹង​ដូច​ប្លុង​កម្មដ្ឋាន​គ្មាន​កំរើក
           ប្រុស​លលាម​លូក​ផ្ដិត​ដោយ​ចិត្ត​ចើក              ល្ខោន​លើក​វ៉ា​រាំ​នាំ​គ្នា​ទៅ ។
           ទាល់​ខុស​ខ្មោច​កេរ្តិ៍​អាសោច​ឮ​សុះ​ស្រុក           ម្ដាយ​អាពុក​ដាក់​មុខ​ទុក​ផ្សា​ក្ដៅ
           អប្ប​ទាំង​អង្គ​អប្ប​ទាំង​វង្ស​ពូជ​ពង្ស​ផៅ            ព្រោះ​មិន​ត្រូវ​ច្បាប់​បុរាណ​បាន​និន្ទា ។
           ខ្លះ​ស្រឡាញ់​អ្នក​លេង​ចេះ​ច្រៀង​ត                 តែ​ឮ​ឡ​ឡើង​តាំង​រៀប​បារី​ស្លា
           ប្រស់​ទឹក​អប់​ធុំ​ត្រឡប់​ទាំង​កាយា                   បបួល​ភឿន​យាត្រា​ទាំង​រាត្រី ។
           ចូល​ទៅ​ស្ដាប់​ចិត្ត​មិន​ចាប់​ទំនុក​ច្រៀង             អង្គុយ​មៀង​មើល​ប្រុស​ដែល​បេតី
           ប្របៀត​ក្រោយ​លួច​ឲ្យ​ស្លា​បារី                       ប្រុស​បាន​ទី​នាំ​លីលា​ចូល​ស្ដុក ។
           លលើ​ទៅ​ឥត​ខ្មាស់​ផ្ដាស់​វង្វែង                        ដូច​ដំរី​ចុះ​ប្រេង​គ្រលែង​ភ្លុក
           ហ្ម​ខ្វាន​កាប់​សាប់​សិរ​បំបែ​មុខ                         មិន​រារុក​ចាក់​រាង​វាង​ចូល​រោង ។
           ញាតិ​សន្ដាន​ដាស់​តឿន​ឲ្យ​នឹង​ន                    ត្រឡប់​ខឹង​តប​ត​កែ​ប៉​ផូង
           ជេរ​គេ​ឯង​ថា​ក្លែង​ជា​ស្រី​រោង                         ឆ្កា​ដៃ​ព្រោង​កែ​ខ្លួន​ថា​នួន​ជា ។
           កោត​ន៎​នួន​ចោល​ក្បួន​សុភាសិត                     មិន​ប្រព្រិតិ​តាម​ពង្ស​វង្ស​មេបា
           ទៅ​ស្រឡាញ់​អ្នក​លេង​តែង​កាយា                  នាំ​ផឹក​ស្រ​ជក់​អាភៀន​ញៀន​អស់​    ប្រាណ ។
           ខ្លះ​ស្រឡាញ់​ប្ដី​គេ​ៗ មាន​ប្រាក់                       លួច​លាក់​ស័គ្រ​ស្មោះ​ចិត្ត​មិន​គិត​ស្មាន
           ប្រពន្ធ​គេ​ៗ ដឹង​ខឹង​រំខាន                               ខ្លួន​ទៅ​បាន​ក៏​បាន​ជា​ចុង​គេ ។
           មែន​ប្រទះ​ប្រពន្ធ​ដើម​ឆ្នើម​ប្រចាន់                  ខឹង​កួច​កាន់​ចង​អាឃាដ​បញ្ចោរ​ជេ
           ខ្លួន​ជា​ចុង​ប្រុង​ចុះ​នៅ​ក្រោម​គេ                      សុខ​គ្មាន​ទេ​មេ​អើយ​កុំ​សង្សៃយ ។
           ខំ​ផ្គាប់​គេ​យក​ចិត្ត​ស្បិត​គេ​គាប់                       គុណ​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​ទោស​ទាំង​យប់​ថ្ងៃ
           កោត​ចិត្ត​កនិដ្ឋា​ពេញ​ចង្រៃ                           យក​ប្ដី​គេ​ខុស​និង្ស័យ​បាន​ក្ដី​ក្ដៅ ។
           ស្ដាយ​អឺយ​ស្ដាយ​រូប​រាង​ពិសី                         មិន​គួរ​បី​យក​ប្ដី​ឲ្យ​ហ្មង​សៅ
           ញាតិ​សន្ដាន​បង​ប្អូន​ស្ដី​ប្រដៅ                        មិន​តាម​វង្ស​ពង្ស​ផៅ​ទើប​សៅ​ហ្មង ។
           យក​ប្ដី​គេ​ឲ្យ​គេ​ជេរ​បារា​មុខ                            កំឡោះ​គេ​ពេញ​ស្រុក​ម្ដេច​មិន​ចង
           គេ​ទំនេ​តាម​តែ​ចិត្ត​នួន​ល្អង                            នឹង​បែ​ខ្នង​ឬ​បែរ​មុខ​តាម​សុខ​ចិត្ត ។
           នេះ​កម្ម​អ្វី​ទៅ​បាន​ឯ​ប្ដី​គេ                               ឲ្យ​គេ​ជេរ​ដៀល​ប្រាណ​គ្មាន​អាណិត
           ព្រោះ​នួន​នាង​ឆោត​ឆៅ​ខ្លៅ​មិន​គិត                  ទៅ​ជឿ​ចិត្ត​ប្រុស​ប្រឡាម​លោម​ឲ្យ​លង់
           ស្រី​ពួក​នេះ​គ្មាន​ចំរើន​ទេ​ឆោម​ឆៅ                   ស្រី​ណា​ឆៅ​ឆោត​ទៅ​ក៏​អស់​ទ្រង់
           ឯ​នារី​ទើប​តែ​ពេញ​ចំទង់                               កុំ​ត្រាប់​យក​អង្គ​ឲ្យ​អប្រិយ ។
           សុភាសិត​យើង​តែង​ទុក​ទូន្មាន                       ខំ​រើស​យក​ទុក​ប្រាណ​ជា​ច្បាប់​ស្រី
           ទាញ​យក​តួ​ស្រី​ជួ​មក​ស្រដី                            ជា​ទី​តឿន​ស្មារតី​ស្រី​រាល់​គ្នា ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​ក្លាហាន​មិន​មាន​កេរ្តិ៍                     គប់​ប្រុស​ពីរ​តាម​អំពើ​ចិត្ត​ពាលា
           រង​ឯ​ណុះ​រាប់​ឯ​ណេះ​មិន​ចេះ​រា                     ប្រុស​ដឹង​គ្នា​កើត​សម្លាប់​កាប់​គ្នា​ឯង ។
           ទាល់​លុះ​នៅ​ព្រះ​រាជ​អាជ្ញា​ហ្លួង                      ត្រូវ​គេ​ខួង​ផួង​កច្រ​វាក់​វែង
           ឲ្យ​ឡើង​លើ​ឈើ​អណ្ដាត​គេ​ដោត​ខ្វែង             បី​ថ្ងៃ​តែង​ស្លៀក​សំណាញ់​សៀត​ផ្កា​ច្បា
           ដើរ​អាក្រោស​ឮ​សុះ​ទៅ​ទាំង​ស្រុក                   ស្រមូញ​មុខ​កើត​ទុក្ខ​អានេក​ណា
           សែន​ខ្មាស់​សល់​ទាស់​តួ​គួរ​អនិច្ចា                    ព្រោះ​ប្រាថ្នា​ប្រុស​ពីរ​ស៊ី​មិន​ឈប់ ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​លុះ​ល្បែង​លែង​បៀប៉ោ                  ប្រុស​ចោម​ឆោ​លេង​ភ្នាល់​ទាល់​ព្រលប់
           ចាញ់​អស់​ប្រាក់​គ្មាន​ចាក់​ក៏​ពុំ​ឈប់                  ដល់​ពេល​យប់​យក​ទ្រព្យ​លក់​ឲ្យ​ចិន ។
           មួយ​ដំឡឹង​ពីរ​ដំឡឹង​ក៏​ព្រម​ស្ម័គ្រ                    ឲ្យ​តែ​ខាង​បាន​ប្រាក់​ចាក់​ប៉ោ​សិន
           នួន​មិន​មាន​រើស​មុខ​ថា​យួន​ចិន                     សម្ដែង​ក្បិន​ចុះ​ក្បួន​អ្នក​ស៊ីធ ។
           ឱ​អនិច្ចា​នារី​រូប​ស្រស់​ល្ហាវ                             កំពុង​សាវ​ទើប​ពក​ពន្លក​ល្អ
           មិន​រក្សា​ឥរិយា​ឲ្យ​នឹង​ន៎                                នឹង​បាន​ត​វង្ស​វែង​អង្វែង​ទៅ ។
           នេះ​បង្ខំ​កាប់​លក់​កំពុង​ពក                            ចុះ​ថ្លៃ​ថោក​ក៏​យក​ឲ្យ​អាស្រូវ
           កោត​ន៎​គេ​ម្ដេច​គេ​ដើរ​ខុស​ផ្លូវ                         ត្រដ​ទៅ​ទាល់​លុះ​ចុះ​រោង​វែង ។
           នឹង​ពឹង​ញាតិ​គេ​ក៏​ស្អប់​មិន​រាប់​អាន                 ព្រោះ​សន្ដាន​គិត​ខុស​សុះ​ដោយ​ល្បែង
           គេ​បាន​ហាម​ខ្លួន​មិន​តាម​ត្រឡប់​ក្លែង              ថា​គេ​ព្យា​បាទ​ឯង​មិន​ឲ្យ​បាន ។
           ដល់​ធ្លាក់​ខ្លួន​នួន​ក្លាយ​ជា​ខ្ញុំ​គេ                        នឹង​បែ​រេ​រក​ញាតិ​ជួយ​ប្រោស​ប្រាណ
           ញាតិ​ឯ​ណា​នីមួយ​នឹង​ជួយ​បាន                     សំបុត្រ​សាន​ឡើង​ជា​រៀល​៣០០​បាទ។
           មុខ​ក្រជាំ​ខំ​បំរើ​ការ​ប្រាក់​គេ                            ខ្ជិល​គេ​ជេរ​វាយ​ទៅ​តាម​មារ​យាទ
           ទោស​ទាំង​នេះ​ព្រោះ​ចៅ​មិន​តាម​ញាតិ            គិត​ប្រមាទ​ល្បែង​ភ្នាល់​ដល់​វេទនា ។
           ប្រុស​អ្នក​ល្អ​កាល​ណា​នឹង​ក្លា​ហាន                  មក​រួម​ស្ថាន​យក​ចៅ​ជា​ភរិយា
           មាន​តែ​ពួក​អ្នក​លេង​ល្បែង​ដូច​គ្នា                   នោះ​ទើប​វា​យក​ចៅ​ទៅ​តាម​កម្ម ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​ឆ្លាស់​ឆ្លៀវ​កៀវ​ចង់​ប្រុស                ដែល​មាន​យស​ខ្ពស់​ស័ក្ដិ៍​ដ៏​មួន​មាំ
           ស្វែង​រៀន​ស្នេហ៍​ឡែ​កល​ដាក់​ប្រចាំ                 សាំ​ទាំង​ថ្នាំ​យ៉ា​បឿ​បាន​ដូច​ប៉ង ។   
           ប្រុស​ក៏​លង់​វង្វែង​ស្រឡាញ់​ខ្លាំង                     វា​ក៏​តាំង​តែង​ខ្លួន​ឲ្យ​នួន​ល្អង
           បង្កាច់​ប្រុស​ឲ្យ​លុះ​ក្នុង​ចំណង                       ចាំ​ចិត្ត​ចង​ចុះ​អំណាច​ខ្លាច​វា​ខ្លប ។
           វា​ក៏​លួច​លាក់​ប្រាក់​ចាយ​តាម​ចិត្ត                   លេង​បាំង​ផ្លិត​ទល់​មុខ​គ្នា​រហប
           បួន​ប្រាំ​ដង​ម្ដង​ៗ​ផ្ទេ​ពី​ដប                              ទាល់​តែ​ក្រប​ធ្លាក់​ក្រ​ត្រដ​ទៅ ។
           ខ្សែ​ចង្វារ​ចារ​កន្ទ្រុម​កង​អង្កាំ                          ក៏​លួច​យក​ទៅ​បញ្ចាំ​គ្មាន​សល់​នៅ
           លេង​គ្រឿង​យស់​ទាល់​តែ​អស់​ពី​ទូទៅ              ប្ដី​មិន​នៅ​ក៏​ចាយ​ជាតិ​ឲ្យ​គេ ។
           ប្ដី​ត្រឡប់​ដឹង​សព្វ​ជា​អស់​ធន់                         ទោះ​ខឹង​នឹង​ប្រពន្ធ​មិន​ហ៊ាន​ជេ
           ក្រែង​វា​លែង​ឯង​ខាន​មិន​បាន​ស្នេហ៍                ក៏​ខំ​តែ​បាំង​បិទ​យក​ចិត្ត​វា ។
           បង​ប្អូន​ដឹង​គេ​ក៏​ខឹង​ទៅ​ប្រាយ​ប្រាប់                 ចៅ​ប្ដី​នោះ​មិន​ជឿ​ស្ដាប់​ពាក្យ​គេ​ថា
           ត្រឡប់​ខឹង​នឹង​ពួក​ញាតិការ                          ទាល់​តែ​ធ្លាក់​សក្ដា​និច្ចា​ខ្លួន ។
           ឱ​អាណិត​មនុស្ស​ប្រុស​មក​លុះ​លង់                ឲ្យ​មាតុ​គ្រាម​គ្រប​អង្គ​មិន​គង់​ក្បួន
           អស់​សម្បត្តិ​មាស​ប្រាក់​ធ្លាក់​ទាំង​ខ្លួន                វា​មាន​ប្រុស​ដល់​បី​បួន​ក៏​បិទ​ទៅ ។
           កើត​ទាំង​នេះ​ក៏​ព្រោះ​ភ្លើង​រាគ​រោល                 មិន​កញ្ជ្រោល​ដោល​ចេញ​សម្ងំ​នៅ
           ទាល់​តែ​ឲ្យ​វា​រោល​រលាក​ក្ដៅ                          ក៏​ស៊ូ​ទៅ​តាម​កម្ម​ចាំ​ចិត្ត​ស្នេហ៍ ។
           ខាង​វា​សោយ​ចេះ​តែ​សាង​សំ​អាង​អង្គ              ឲ្យ​ប្រុស​លង់​ក្នុង​កាម​តាម​តែ​បែ
           គប់​សាហាយ​ប្ដី​ដឹង​ក៏​ប្រឹង​កែ                         ស៊ូ​ស្បថ​ស្បែ​ឲ្យ​ប្ដី​ចុះ​ជឿ​ចិត្ត ។
           ស្លា​បារី​ផ្គាប់​ប្ដី​ពេញ​ប្រអប់                             ប្ដី​ក៏​សព្វ​គាប់​ចិត្ត​រឹង​ស្នាល​ស្និទ្ធ
           ស្មាន​ប្រពន្ធ​ស័្មគ្រ​ស្មោះ​អស់​ពី​ចិត្ត                   តែ​ងងិត​វា​ងងល់​ដល់​សាហាយ ។
           ផ្គង់​ទាំង​ពីរ​មិន​ឲ្យ​ប្រុស​សន្ធិះ                         ផ្គាប់​ឯ​ណុះ​ផ្គង់​ឯ​នេះ​បាន​សប្បាយ
           មាយា​នេះ​ប្រុស​មិន​ដឹង​ក្នុង​ឡែប​ខាយ            តាំង​ចិត្ត​ហ្មាយ​ថា​ប្រពន្ធ​ខ្លួន​ស្លូត​ត្រង់ ។
           ទោះ​គេ​ប្រាប់​ក៏​មិន​ស្ដាប់​ជឿ​ស្ដែង                   ព្រោះ​ឃើញ​វា​ផ្គាប់​ឯង​នោះ​ពេញ​​វង្ស
           មិន​សង្កេត​មើល​ហេតុ​ទៅ​ខាង​ក្នុង                  ឃើញ​តែ​ក្រៅ​ហើយ​ក៏​ស្លុង​ជឿ​ថា​ជា ។
           ប្រុស​ល្ងង់​ល្ងិត​ដោយ​រិទ្ធិ៍​រាគ​រោល​ខ្លាំង             មោហៈ​បាំង​មើល​មិន​យល់​មាយា
           ឱ​អនិច្ចា​ជាតិ​ប្រុស​នេះ​ខុស​គ្នា                        ម្ដេច​គ្មាន​បញ្ញា​រំពឹង​ខ្លះ ។
           ខ្លះ​នោះ​សោត​ឆោត​ឆៅ​ខ្លៅ​ខ្លាច​ស្រី                 វា​ប្រើ​ជ្រប់​កេសី​ស្មើ​កញ្ជះ
           បើ​ទៅ​រក​ស៊ី​មក​ពុំ​បាន​ខ្លះ                              តែ​មក​ដល់​ផ្ទះ​វា​ក៏​ជះ​ដូច​ភ្លើង​ព្រៃ ។
           កាល​រក​បាន​គ្រាន់​ក្សាន្ត​អរ​អឹក                       បើ​មិន​បាន​នោះ​កុំ​នឹក​ឡើយ​អ្នក​ប៉ៃ
           បាយ​នឹង​ស៊ី​ឃើញ​ជា​មិន​ឆ្អែត​ផ្ទៃ                    យប់​នោះ​ដេក​ទី​ទៃ​ហើយ​តាជី ។
           ឃើញ​តែ​បាន​ត្រង់​បង់​មិន​ចង់​បង់                  តែ​មិន​យក​ចិត្ត​ចង់​ជួយ​ស្វាមី
           ការ​តិច​តួច​ក៏​ដំអូច​ប្រើ​តែ​ប្ដី                           ហោច​ទៅ​ដល់​ស្លា​បារី​ប្ដី​មូរ​ឯង ។
           ស្រូវ​អង្ករ​ដាក់​ទុក​ជង្រុក​ធំ                             កើប​ដូរ​នំ​ដូរ​មី​ស៊ី​ជា​ល្បែង
           ចាយ​ក៏​ធំ​ស៊ី​ក៏​ធំ​មិន​មាន​ក្រែង                        តែ​ប្ដី​ខ្ទើត​វា​ក៏​ខ្ទែង​ចំទែង​ឈ្លោះ ។
           មួយ​បើ​ទាល់​គិត​កល់​​កុហក់​ប្ដី                        បិទ​សេចក្ដី​អាក្រក់​ទុក​ក្នុង​ពោះ
           ប្ដី​ដឹង​ដល់​ផ្ទាល់​នេះ​វា​ផ្ទាញ់​នោះ                     ប្ដី​ថា​ច្នោះ​វា​ថា​ច្នេះ​មិន​ចេះ​យ៉ម ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​មាក់​ងាយ​ព្រោះ​ប្ដី​ខ្សត់                  កិន​សង្កត់​ឲ្យ​លុះ​អំណាច​ព្រម
           ប្រើ​ឫក​ពារ​លើក​ស័ក្តិ​ហាក់​ចៅ​ចម                  តែ​ប្ដី​ឈម​វា​ក៏​ប្រែ​កែ​មិន​ប្រប ។
           ញាតិ​សន្ដាន​ខាង​ប្ដី​មិន​រាប់​អាន                     តែ​សន្ដាន​ខាង​ខ្លួន​ចេះ​ប្រកប
           ញាតិ​ណា​មាន​រាប់​អាន​ទៅ​អរ​អប                  ញាតិ​ណា​ក្រប​ក្រ​ប្រាក់​ហាក់​វា​ហី ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​មាក់​ងាយ​ព្រោះ​ប្ដី​ខ្លៅ                    បង្គាប់​ទៅ​តាម​ការ​មិន​ជូ​ក្ដី   
           ប្រើ​ត្រគោះ​ស្ដី​គំរប​បង្គ្រប​ប្ដី                           ធ្វើ​អ្វី​ៗ ទោះ​ជា​ត្រូវ​ក៏​នៅ​ខុស ។
           បាន​បន្តិច​ប៉ិច​អួត​បញ្ញា​ឯង                           ថា​ចេះ​ចាត់​ចេះ​ចែង​ទើប​បាន​ខ្ពស់
           អនិច្ចា​ន៎​ពួក​យើង​ប្រុស​ៗ                               នឿយ​ស្ទើ​តែ​មិន​រស់​ឈ្មោះ​មិន​មាន ។
           មាន​ស្រី​ខ្លះ​មាក់​ងាយ​ព្រោះ​ប្ដី​ទាប                  អួត​អត្ត​ភាព​មាន​ពង្ស​វង្ស​សន្ដាន
           និយាយ​អ្វី​នឹង​ប្ដី​ពុំ​ឱន​ប្រាណ                         ប្ដី​ហើប​បាន​តែ ១ មាត់​កាត់​យក​ឯង ។
           គ្មាន​គោរព​ប្រដិបត្តិ​បំរើ​ប្ដី                              បើ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​តែ​ដៃ​ចង្អុល​ខ្វែង
           តាំង​ចំទួយ​ដៃ​ចំទាស់​បង់​ចំទែង                      ស្ដី​កំហែង​តែង​គំហ៊គ​បង្រ្គ​ប្ដី ។
           ប្ដី​ពុំ​ហ៊ាន​ហើប​ហា​ថា​អ្វី​ឲ្យ                             ចេះ​តែ​ដោយ​ប្រើ​ធ្វើ​អ្វី ៗ
           ទាស់​បន្តិច​វា​ក៏​ខ្និច​ប្ដឹង​មន្ត្រី                            អាង​តែ​ប្ដី​ឥត​ញាតិ​ជាតិ​អ្នក​ធំ ។
           ញាតិ​ខាង​គេ​ៗ ក៏​កាន់​វា​ក៏​កឹង                        ឯង​មិន​ខុស​វា​ក៏​ខឹង​រឹង​បង្ខំ
           តោង​ទន់​តាម​ទើប​បាន​គ្រាន់​សំងំ                    តែ​ឯង​ខំ​វា​ក៏​ខែង​ឯង​ក៏​ខូច ។
           ប្រពន្ធ​ធំ​លើស​ប្ដី​អប្រិយ​ពិត                          ឱ​អាណិត​ចៅ​ប្ដី​គ្មាន​ពង្ស​ពូជ
           រឹង​ឯ​ណា​ក៏​បាន​ព្រោះ​ប្រាណ​តូច                   តោង​ទទួល​ខុស​ខូច​លើ​អាត្មា ។
           នែ​អនង្គ​នារី​រូប​ចំណាប់                                អញ្ជើញ​ស្ដាប់​ស្រី​ខូច​ណា​នួន​ណា
           ស្រី​ពួក​នេះ​សឹង​ចុះ​ក្នុង​ដម្រា                         ត្រគូល​កាល​កិណី​ស្រី​សាមាន ។
           នាង​កុំ​ត្រាប់​តាម​គេ​ណា​មេ​ទូច                       នឹង​អាប់​អង្គ​ពង្ស​ពូជ​វង្ស​សន្ដាន
           ឧស្សាហ៍​តាំង​សតិ​រំលឹក​ប្រាណ                      បើ​ឯង​បាន​ស្វាមី​គាប្បី​ផ្គង់ ។
           បំរុង​ផ្គាប់​ដោយ​កាយ​វាចា​ចិត្ត                        សុចរិត​ចិត្ត​ស្មោះ​ភក្ដី​ត្រង់
           ចូរ​ស្ងួន​ស្ងៀម​ចៀម​តួ​បន្ទន់​អង្គ                      កុំ​ប្រកួត​កាន់​វង្ស​ឲ្យ​កឺន​ណា ។
           ពេល​នន្ទ្រា​ចូរ​បោស​ទី​ដំណេក                       កាល​នឹង​ដេក​ៗ ឆ្វេង​នៃ​ភស្ដា
           កុំ​ទន្ទិម​កៀក​កើយ​ខ្នើយ​ស្មើ​គ្នា                       ចូរ​និន្ទ្រា​ខិត​ក្រោម​ល្មម​ប្រដិបត្តិ ។
           ដល់​ពេល​ក្រោក​ចូរ​នាង​ក្រោក​មក​មុន​ប្ដី          ស្លា​បារី​ទឹក​ទន់​នាង​រៀប​ចាត់
           ពេល​ល្មម​ដាស់ ៗ ប្ដី​ដោយ​កិច្ច​វត្ត                   គឺ​លើក​ហាត់​ស្ដាំ​ចាប់​បាទ​ព្រះ​ភស្ដា ។
           ប្ដី​ចេញ​មក​យក​ទឹក​ទន់​លក់​ភក្រ្ត                    កន្សែង​សាក់​ហុច​ឲ្យ​ជូត​ភក្ត្រា
           ចេញ​មក​ចាត់​ដាំ​ស្ល​តាម​វេលា                        ស្រេច​កាល​ណា​លើក​មក​តាំង​តាម​ទី ។
           អញ្ជើញ​ប្ដី​បរិភោគ​គ្រឿង​ក្រយ៉ា                     លាង​ដៃ​ស្វាមី​ឲ្យ​អស់​រាគី
           អង្គុយ​នៅ​បំរើ​ចាំ​ទី                                       ប្ដី​ហូប​រួច​សូម​ស៊ី​ជា​ក្រោយ​ហោង ។
           បើ​ប្ដី​ហៅ​ចូរ​ថាស​អាធ្យា​ស្រ័យ                       នាង​លើក​ដៃ​សំពះ​បាន ៣ ដង
           អង្គុយ​បត់​បាទា​ណា​នួន​ល្អង                         ជា​ទំនង​គោរព​នៃ​ភស្ដា ។
           សូរេច​បាយ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ក្នុង​ការ​ខ្លួន                    មើល​ថែ​ធួន​សព្វ​ទី​ស្រែ​ចំការ
           ខាង​ការ​ស្រី​ភ្នាក់​ងារ​នៃ​អាត្មា                          ខំ​ឧស្សាហ៍​កុំ​ប្រមាទ​ឲ្យ​ខាត​ខាន ។
           ប្ដី​ទៅ​ព្រៃ​នាង​ស្រី​រក្សា​ផ្ទះ                              មើល​ជុំរះ​បោស​ច្រាស​លំ​នៅ​ស្ថាន
           ប្ដី​រក​ស៊ី​បាន​មក​ឲ្យ​កល្យាណ                         រក្សា​ទុក​កុំ​មាន​ក្ដី​មាក់​ងាយ ។
           អាធ្យា​ស្រ័យ​ពួក​ញាតិ​សាលោហិត                 យក​ជា​មិត្រ​រួម​ទុក្ខ​សុខ​សម្ចាយ
           បាន​អ្វី​ប្លែក​គាប្បី​នាង​ចែក​ចាយ                      មើល​នាយ​អាយ​ឲ្យ​គួរ​នឹង​សន្ដាន ។
           កុំ​ឆ្មើង​ឆ្មៃ​កាន់​ខ្លួន​នួន​វរ​លក្ខណ៍                     ឲ្យ​កឺន​សក្ដិ៍​កឺន​យស​ហួស​វង្ស​វ៉ាន
           ប្រើ​មធ្យម​ឲ្យ​សម​នឹង​សន្ដាន                         រក្សា​ប្រាណ​រៀន​ប្រប​ស្រប​ភស្ដា ។
           ប្រការ​មួយ​រៀន​ស្ដី​ឲ្យ​គួរ​ស្ដាប់                        បញ្ចេញ​សព្ទ​ឲ្យ​សម​នឹង​វាចា
           បើ​ប្ដី​ថ្នាក់​នាង​ថ្នម​យក​ចិន្ដា                            ប្រឡោម​ស្វាមី​មិន​ឲ្យ​មាន​មោះ ។
           មែន​ប្ដី​ភ្លើង​ឯង​ទឹក​លត់​ឲ្យ​ភ្លែត                      កុំ​ក​ហេតុ​ឲ្យ​កើត​ជា​ជំលោះ
           ទោះ​ប្ដី​ខឹង​នាង​ប្រឹង​អត់​ឱន​ចុះ                       យក​ពិរោះ​ត​តប​ឲ្យ​គាប់​កល់ ។
           នឹង​និយាយ​ចាយ​ចាត់​ប្រយ័ត្ន​មាត់                  កុំ​និយាយ​ច្រើន​បទ​នាំ​រវល់
           ភ្លើង​ខាង​ក្រៅ​កុំ​កាវ​ចូល​មណ្ឌល                     ភ្លើង​ខាង​ក្នុង​ប្រុង​ដំកល់​កុំ​នាំ​ចេញ ។
           ការ​ឯ​ណា​អប្រិយ៍​ដែល​ប្ដី​ហាម                       ប្រព្រឹត្ត​តាម​បែប​ផែន​ឲ្យ​មែន​មិញ
           កុំ​កេង​កាង​អាង​ត្បិត​ប្ដី​ស្រឡាញ់                    គិត​ក​កាញ់​ការ​មិន​គាប់​នឹង​ធ្លាប់​ទៅ ។
           ទោះ​ពី​រោធ​ក្រោធ​ខឹង​នឹង​ភស្ដា                       កុំ​និន្ទា​ស្ដី​ដើម​យល់​មិន​ត្រូវ
           ប្រឹង​លេប​ទុក​កត់​ទុក​ក្នុង​កាយ​ចៅ                  ឧស្សាហ៍​បិទ​បាំង​ទៅ​កុំ​ប្រេះ​ប្រាយ ។
           មែន​បើ​ទាស់​កើត​មោះ​ឈ្លោះ​ប្រកែក               កុំ​កូក​ស្រែក​ចេញ​ស័ព្ទ​ឲ្យ​ឮ​ឆ្ងាយ
           មើល​បើ​ប្ដី​មាត់​ខ្លាំង​ជាង​សូរ​សាយ                  ចូរ​ចៀស​ចេញ​ឲ្យ​ឆ្ងាយ​ពី​នោះ​ទៅ ។
           ទំ​រាំ​ក្សាន្ដ​ចិត្ត​ប្ដី​សូម​ឡើង​មក                         មើល​លៃ​លក​យក​ចិត្ត​ភស្ដា​ចៅ
           ឃើញ​ស្្ងប់​ស្ងាត់​បាត់​បាន​សូម​ឆោម​ឆៅ         និយាយ​ទៅ​ឲ្យ​ឃើញ​ហេតុ​នោះ​ហោង។
           ភ្លើង​កំពុង​ឆេះ​ខ្លាំង​កុំ​តាំង​ដុត                        យក​ឆ្នួន​ចេញ​ឲ្យ​ផុត​កុំ​គរ​កង
           គង់​រលត់​ផុត​ឆ្នួន​ទេ​នួន​ល្អង                          បើ​ប្ដី​ឆ្គង​នាង​កុំ​ឆ្កឹស​កើស​ផ្ទុញ​ផ្ទាល់ ។
           ឈ្លោះ​ប្រកែក​បែក​ចិត្ត​ឥត​ប្រយោជន៍             កេរ្តិ៍​អាសោច​កើត​អាសារ​ការ​គ្មាន​ផល
           ហេតុ​នោះ​នួន​ចូរ​ស្ងួន​ខំ​ខ្វាយ​ខ្វល់                   រក្សា​កេរ្តិ៍​តាម​កល​ឲ្យ​កើត​សក្ដិ៍ ។
           ថ្នម​ចិត្ត​ចៅ​កុំ​ចើក​ពិ​ចិត្ត​ប្ដី                              ចូរ​ភក្ដី​សុច​រិត​ស្វាមី​ភក្ដិ៍
           ដូច​យ៉ាង​នាង​សិតា​ប្រកប​លក្ខណ៍                  ទស​ភក្រ្ត​មិន​អាច​នឹង​ជិត​បាន ។
           សុច​រិត​ចិត្ត​ល្អ​នឹង​កើត​ផល                            ជា​កុសល​ចំរើន​សុខ​ក្សេម​ក្សាន្ត
           ទេព្វនិករ​ឲ្យ​ពរ​បរិបូណ៌​បាន                          ភ្លឺ​ក្នុង​ស្ឋាន​មនុស្ស​លោក​យោគ​សួរ​គ៍នាយ ។
           កិត្តិគុណ​កិត្តិយស​ឮ​សុះ​សព្វ                         ក្លិន​ត្រឡប់​សព្វ​ទិស​ពីតោ​សាយ
           ត​ពូជ​ពង្ស​វង្ស​វែង​អង្វែង​ឆ្ងាយ                       ជន​ទាំង​ឡាយ​សឹង​សរសើរ​នួន​អនង្គ ។
           ការ​ប្រព្រឹត្តិ​ស្លូត​ត្រង់​ត្រូវ​ចិត្ត​ប្ដី                        ប្ដី​ក៏​រឹង​បេតី​គួច​ភិសៈ​វង្ស
           ទោះ​រូប​នាង​អាក្រក់​ពី​ការ​អង្គ                         តែ​ចិត្ត​ត្រង់​ប្ដី​ក៏​ត្រេក​ដេក​មិន​ឆ្ងាយ ។
           មែន​រូប​ល្អ​តែ​ចិត្ត​ចោរ​អប្រិយ៍                         ដូច​កាកី​កែវ​កប​រូប​ឆើត​ឆាយ
           ចោរ​ចើក​ចោល​ព្រហ្ម​ទត្ត​ក្ស័ត្រ​ពណ្ណរាយ         ទៅ​សហាយ​នឹង​គ្រុឌ​រត់​ចោល​ប្ដី ។
           បាន​សុបណ្ណ​មិន​ឆ្អន់​មិន​ឆែ្អត​ឈប់                  ទៅ​សម្ភព្វ​គន្ទ័ន​ទៀត​ជា​បី
           ត្រូវ​បណ្ដែត​ពោង​ពាយ​ក្នុង​ជល​ធី                  សូណ្យ​ជីវី​ក្នុង​ទឹក​នឹក​អនិច្ចា ។
           នេះ​ព្រោះ​ចិត្ត​រាយ​មាយ​មិន​សណ្ដោស            បាន​ទុក​ទោស​ចុះ​ត្រូវ​ព្រះ​អាជ្ញា
           រឿង​និទាន​ក៏​មាន​ក្នុង​សាត្រា                         នាង​ឧស្សាហ៍​មើល​ទុក​ជា​ច្បាប់​ស្រី ។
           ច្បាប់​ស្រី​ហ្លួង​អង្គ​ដួង​ទ្រង់​តែង​ទុក                  មាន​ទំនុក​ពិស្ដារ​តាម​បាឡី
           ចូល​រក​មក​មើល​ណា​នាង​ស្រី                        ជា​គ្រឿង​តឿន​ស្មារតី​បាន​ក្ដី​គាប់ ។
           សុភាសិត​យើង​នេះ​តែង​សង្ខេប                     ព្រោះ​មាន​បែប​បូរាណ​ក៏​ច្រើន​ច្បាប់
           នឹង​តែង​សាំ​ក៏​សាំ​កឺន​តម្រាប់                         អញ្ជើញ​ស្ដាប់​តែ​សង្ខេប​ជា​បែប​ថ្មី ។
           ខ្ញុំ​សូម​ទោស​អ្នក​ស្រី​ដែល​ប្ដី​លែង                    នឹង​ស្រី​ល្បែង​ប្រព្រឹត្ត​ក្បថ​ចិត្ត​ប្ដី
           បើ​បាន​ឭ​ចូរ​អំណត់​កាន់​ខន្ដី                          កុំ​ស្រដី​និន្ទា​ខ្ញុំ​អ្នក​តែង ។
           បន្តិច​ថា​អាចារ្យ៍​អាង​ប្រាជ្ញ​ព្រោក                    លើក​ប្រយោគ​ថា​ទៅ​តែ​ឯង​ៗ
           បាន​ដម្រា​ពី​ណា​មក​សម្ដែង                          តែង​ឡើង​តែង​ឲ្យ​តែ​យើង​នេះ​ខ្លាច​ប្ដី ។
           ខាង​ប្រុស​តើ​ម្ដេច​មិន​តែង​មិន​ចែង​ចាត់           ឲ្យ​ប្រដិបត្តិ​ប្រពន្ធ​ខ្លះ​កើត​អី
           នេះ​អាង​គាត់​ៗ ជា​ប្រុស​ចេះ​ស្រដី                   បង្គាប់​ស្រី​ឲ្យ​តែ​ស្រី​ទាប​ជាង​ប្រុស ។
           ខាង​ប្រុស​គេ​មាន​ស្រី​ពីរ​បី​បាន                       ច្បាប់​គ្មាន​ហាម​ប្រាម​ថា​មាន​ទោស
           ត្រង់​យើង​ស្រី​លេង​ខ្លះ​ផ្ដាស់​ថា​ខុស                 អាង​តែ​ប្រុស​ចេះ​តែង​មក​ក្លែង​ថា ។
           លេង​បៀ​ប៉ោ​អស់​ប្រាក់​ៗ​យើង​មាន                 ទៅ​សូម​ទាន​ពី​គាត់​មក​កាល​ណា
           ល្វល់​អ្វី​មក​ហាម​យើង​គ្រប់​គ្នា                        បើ​គាត់​ជា​ក៏​ជា​តែ​គាត់​ទៅ ។
           បើ​ស្រី​ណា​ដៀល​ច្នេះ​ឲ្យ​ស្រី​នោះ                    ធ្លាក់​ទៅ​ចុះ​ក្នុង​ស្ថាន​នរក​ជ្រៅ
           យម្ភូ​បាល​អុច​អាល​ដោយ​ដែក​ក្ដៅ                  មាន​ដង្កូវ​ចុះ​មាត់​ពន្ធ​ពេញ​ប្រាណ ។
           ក្លិន​ស្អុយ​ឆ្អាប​ឆ្អេះ​អាសោច​ឆ្ងាយ                    ពិការ​កាយ​កើត​ស្លាប់​រាប់​ពុំ​បាន
           អស់​កំណត់​មក​កើត​ជា​ប្រេត​ប្រាណ               ជា​តិរច្ឆាន​រង​ទុក្ខ​ឥត​សុខា ។
           កើត​ជា​មនុស្ស​មាត់​ស្អុយ​អ្នក​ផង​ស្អប់              គ្មាន​គេ​គប់​ចង់​យក​ជា​ភរិយា
           កើត​វិបត្តិ​ខ្ចាត់​ខ្ចាយ​ព្រាត់​ប្រាស់​គ្នា                  ហ្វូង​ទេវា​ផ្ដាសា​ឲ្យ​វិបរិត ។
           បើ​ស្រី​ណា​កប​កេរ្តិ៍​ឥរិយា​គាប់                        បាន​ត្រង់​ត្រាប់​ស្ដាប់​យក​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត
           ប្រដិបត្តិ​ធ្វើ​តាម​សុភាសិត                             ទេព្វរិទ្ធិ៍​ចូរ​ជួប​ចំរើន​ជ័យ ។
           ឲ្យ​នោះ​បរិបូណ៌​សុខ​ក្សេម​ក្សាន្ត                     ស្លាប់​ទៅ​បាន​កើត​ក្នុង​សួគ៌ា​ល័យ
           សោយ​សម្បត្តិ​ឥត​ទុក្ខ​ឥត​ភាភ័យ                   សម្រានព្ធ​វិមាន​ជា​ឱឡារ ។
           ទេព្វ​អប្បរ​អរ​ឱន​មក​ស្នង​ស្នើ                         ចោម​ជុំ​ស្មើ​បំរើ​ជា​បរិវារ
           សូត្រ​ថ្វាយ​ជ័យ​ឲ្យ​សព្ទ​សាធុការ                     ជា​អស្ចារ្យ​ឮ​សព្វ​ទាំង​រាត្រី ។
           សោយ​សុខ​សួគ៌​អស់​ផល​ចុះ​មក​កើត              យក​កំណើត​ជា​មនុស្ស​ក្នុង​លោកីយ៍
           កើត​ក្នុង​វង្ស​ព្រះ​បរម​ចក្រី                             កប​រាសី​ល្បី​កេរ្តិ៍​សព្វ​ទិសា
           ទ្រង់​ព្រះ​រូប​ឆើត​ឆោម​ជា​ចម​ស្រី                     លើស​នារី​ក្នុង​ស្ថាន​យើង​នេះ​ណា
           ជា​ឯង​អគ្គ​ម្ហេសី​នៃ​ចក្រា                                សែន​សុខា​ត្រា​ដល់​និព្វាន​នាយ ។
           នែ​អនង្គ​នារី​នាង​ចូរ​ស្ដាប់                              ប្រុង​ត្រង​ត្រាប់​យក​ទុក​ក្នុង​អង្គ​កាយ
           ប្រដិបត្តិ​ឲ្យ​ត្រូវ​ដូច​បរិយាយ                          នឹង​សម្រេច​ដូច​ហ្ម៉ាយ​នេះ​ជៀង​ជាក់ ។
           មួយ​សូម​ទោស​ពួក​ប្រុស​កំឡោះ​ក្មេង              បណ្ដា​លេង​ចង់​ស្រី​តាម​ក្ដី​ស្ម័គ្រ
           ក្រែង​ស្រី​ណា​ចង់​តឹង​មិន​បាន​អ្នក                   អ្នក​កុំ​អាក់​អន់​ចិត្ត​ដល់​ខ្ញុំ​ឯង ។
           ថា​ពី​ដើម​ចង់​ងាយ​សប្បាយ​ចិត្ត                     ដល់​មក​មាន​សុភាសិត​អាចារ្យ​ចែង
           ពួក​ស្រី​ៗ​វា​ចេះ​មិន​លុះ​ល្បែង                         ព្រោះ​អាចារ្យ​ឥន្ទ​តែង​បាន​ជា​តឹង ។
           កុំ​គិត​ក្រែង​ថា​ខ្ញុំ​ឈ្នា​និះ​អ្នក                           មិន​ឲ្យ​បាន​រួម​រក្ស​នឹង​ស្រី​នឹង
           តែ​គឺ​មោះ​ស្រី​នោះ​គេ​ល្អ​ដឹង                           បាន​ជា​រឹង​គេ​មិន​តាម​ចិត្ត​អ្នក ។
           វិស័យ​ស្រី​អ្នក​ល្អ​កប​ឥរិយា                            ចាំ​មាតា​បិតា​គេ​ទុក​ដាក់
           រូច​អ្នក​ឯង​ប្រាថ្នា​លេង​លួច​លាក់                    តែ​បាន​ស្ម័គ្រ​ឆ្អែត​ហើយ​ក្រែង​ឆ្អើម​វិញ។
           ហេតុ​នោះ​បាន​ជា​គេ​មិន​ចង់​គប់                     ប្រែ​ត្រឡប់​ជា​ស្អប់​មិន​ស្រឡាញ់
           ចាំ​ម៉ែ​ឪ​គេ​ដាក់​គេ​ដាំ​វិញ                               ទោះ​នឹង​ចេញ​ទោះ​នឹង​ចូល​បង្គោល​មាន ។
           ដូច​អ្នក​ឯង​ស្វែង​រក​ប្រពន្ធ​ល្អ                         ប្រាថ្នា​ត​ពូជ​ពង្ស​វង្ស​សន្ដាន
           បើ​ស្រី​នោះ​រូប​ល្អ​ម្ហូប​គ្មាន                              អ្នក​មិន​ហ៊ាន​នឹង​ចូល​ទៅ​សម្ពន្ធ ។
           ការ​លេង​ស្រី​នេះ​មិន​ងាយ​ទេ​ណា​អ្នក              ស្រី​អប្ប​លក្ខណ៍​នោះ​មាន​គ្រប់​តំបន់
           លេង​ឯ​ណុះ​លេង​ឯ​ណេះ​មិន​ចេះ​ស្រន់          អ្នក​ឯង​មុន​គេ​ក្រោយ​ដោយ​ពេញ​ស្រុក។
           ស្រី​ចង់​ងាយ​បាន​ងាយ​លែង​ក៏​ងាយ               អ្នក​កុំ​ហ្មាយ​ថា​បាន​សេចក្ដី​សុខ
           ស្រី​សាម៉ាន​យើង​បាន​សម្ដែង​ទុក                    មាន​ខាង​មក​ហើយ​ចូល​មើល​ចុះ ។
           មួយ​ទាសី​ខ្ញុំ​គេ​អ្នក​ទៅ​ស្ម័គ្រ                           វា​តោង​អ្នក ៗ ឯង​ក៏​តេះ​តុះ
           ត្រូវ​គេ​ចាប់​សែន​ខ្មោច​ក៏​ខូច​ឈ្មោះ                  កេរ្តិ៍​ឮ​សុះ​ខ្មាស់​គេ​សព្វ​ទិសា ។
           ជួន​ប្រទះ​ស្រី​ឈ្នួល​បបួល​លេង                      បាន ១ ភ្លើង​ពីរ​ភ្លើង​ភ្លាត់​ថា
           ដេក​សន្ធឹង​តម​ថ្នាំ​ត្រាំ​សុរា                             ចុះ​អនិច្ចា​បង់​ប្រាក់​ទិញ​ថ្នាំ​ធៀប ។
           ស្រី​ក៏​ខូច​ប្រុស​ក៏​ខិល​មាន​ច្រើន​យ៉ាង              នឹង​ឯប​អាង​ទាញ​យក​មក​តែង​ប្រៀប
           លើស​កំលាំង​នឹង​លើក​សរសេរ​ថៀប              យើង​រាយ​រៀប​តែ​ល្មម​ចូល​ចិត្ត​បាន ។
           លោក​ណា​បាន​អាន​មើល​សុភា​សិត                មិន​គាប់​ចិត្ត​ក៏​ចៀះ​ចេញ​កុំ​អាន
           បើ​លោក​ណា​គាប់​ចិត្ត​តាម​សណ្ឋាន               អញ្ជើញ​អាន​ប្រយាត់​រូប​ក្រាំង[1]ខ្ញុំ ។
           កុំ​ឲ្យ​ខ្ចាយ​ទឹក​មាត់​ដិត​ប្រឡាក់                       កុំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ពី​ដៃ​ក្រាំង​ទក់​គ្រាំ
           ក្រដាស​ដាច​ដាច់​ផ្នត់​ចេញ​ពី​ពុម្ព                    អាណិត​ខ្ញុំ​បំណាច់​ខ្ញុំ​តែង​តាំង ។
           បរិយាយ​ច្រើន​ៗ កើន​កំណត់                        ខ្ជិល​រោយ​មាត់​កាយ​អស់​កំឡាំង
           ពេល​ក៏​ជួន​បញ្ចប់​ចុះ​ឯ​វំ                                និដ្ឋិតំ​ចប់​ស្លេះ​ប៉ុណ្ណេះ​ហោង ។



[1]-កាល​ដែល​ឧកញា​សុត្តន្ត​ប្រីជា ឥន្ទ លើក​សុភាសិត​នេះ បាន​សរសេរ​ចុះ​ក្នុង​ក្រាំង ។

No comments:

Post a Comment